31 Μαρτίου, 2013

Οι διανοούμενοι του εργατικού αγώνα

Κάνουν κριτική σε μέλος της ΚΕ ότι δεν ξέρει το άλφα και το βήτα λόγω απειρίας ή ηλικίας...

Ελιτίστικες αντιλήψεις που καλώς και ευτυχώς είναι εκτός ΚΚΕ ...με ολίγον φράξια...

Πήξαμε στις επιστημονικές αναλύσεις από το φραξιοsite!

Εργατικός αγώνας
Iskra
Ελευθεροτυπία
Κούλογου
Βήμα
Καθημερινή
Νέα σπορά

Θα πονέσουν πολύ ετερόκλητο κόσμο οι αποφάσεις του 19ου...
Αλλά θα τα βρουν αυτοί! Έχει ο οπορτουνισμός τον τρόπο του!
Θα τακιμιάσουν..

29 Μαρτίου, 2013

Όταν κάνουν τη διαστρέβλωση επιστήμη


Στον Προσυνεδριακό Διάλογο έχει γραφτεί από δημοσιογράφο του «Ριζοσπάστη» ότι η ΚΕ δεν τεκμηριώνει την άποψη των Θέσεων «περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Επικαλείται τη Θέση 72 ότι «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ» για να μιλήσει περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Πρόκειται για κατάφωρη διαστρέβλωση, αφού οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ δεν αναφέρονται πουθενά για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα», προκειμένου να στηθεί και να προβληθεί ως άποψη της ΚΕ μια θέση που δεν είναι της ΚΕ του ΚΚΕ.

Άλλος δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» γράφει ότι η εκτίμηση πως «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του», σημαίνει ρήξη με το λενινισμό. Αναζητούν έστω και ένα παράδειγμα αλληλεξάρτησης μεταξύ αμερικανικού ιμπεριαλισμού και Ελλάδας. Μα αν δεν υπάρχει ανισότιμη βεβαίως αλληλεξάρτηση τότε προς τι, για παράδειγμα, η παρέμβαση των ΗΠΑ για τη ΔΕΠΑ και την ΑΟΖ; Δεν ενδιαφέρονται τα μονοπώλιά τους στον ενεργειακό τομέα για τους υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα έναντι των ανταγωνιστών τους; Αν τα εκμεταλλευτούν δε θα δυναμώσουν; Δεν έχουν λοιπόν ανάγκη την Ελλάδα; Δεν την έχουν ανάγκη και λόγω γεωστρατηγικής σημασίας της θέσης της στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή; Δεν έχουν ανάγκη την ύπαρξη της βάσης στη Σούδα; Η ελληνική αστική τάξη δεν έχει ανάγκη τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου της, όπως στο παράδειγμα των υδρογονανθράκων, αλλά και μέσω συμμετοχής της με τη θέλησή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που μόνη της βεβαίως δεν μπορεί να τους διεξάγει;

Γράφεται από δημοσιογράφο: «Ποια από τα χαρακτηριστικά που ο Λένιν περιγράφει στον Ιμπεριαλισμό αφορούν στην Ελλάδα; Ποια είναι τα τόσο μεγάλα μονοπώλια - με πλειοψηφία ελληνικών κεφαλαίων - που κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία και πώς η συγκέντρωσή τους οδήγησε στην κυριαρχία ελληνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας; Το ελληνικό χρηματιστικό κεφάλαιο τι εξαγωγές κεφαλαίου έκανε υπό τη μορφή πίστωσης (δανείων) που θεωρείται από τον Λένιν η βασικότερη και χαρακτηριστικότερη μορφή εξαγωγής κεφαλαίου υπό συνθήκες ιμπεριαλισμού; Ο ελληνικός "ιμπεριαλισμός" (αυτό είναι δικό τους, πουθενά οι Θέσεις της ΚΕ δε μιλούν για ελληνικό ιμπεριαλισμό, άλλη διαστρέβλωση εδώ), κάνει αναδιανομή του πλανήτη, των ζωνών επιρροής και εκμετάλλευσης και ελέγχει πρώτες ύλες; "Ο κόσμος χωρίστηκε σε μια χούφτα κράτη - τοκογλύφους και σε μια τεράστια πλειοψηφία κράτη - οφειλέτες" σημειώνει ο Λένιν. Η Ελλάδα σε ποια ακριβώς ομάδα χωρών ανήκει;». Σκόπιμος εκλεκτικισμός στην παράθεση τσιτάτων από τον Λένιν για επίθεση στις Θέσεις της ΚΕ ως αντιλενινιστικές.

***

Ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό» κάνει ανάλυση της δράσης του χρηματιστικού κεφαλαίου στην υπόθεση «κράτος πιστωτής και κράτος οφειλέτης», αλλά μόνο ως ένα από τα χαρακτηριστικά της δράσης του χρηματιστικού κεφαλαίου στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού και όχι ως το κυριότερο. Η ερμηνεία που δίνουν στον ιμπεριαλισμό διαστρεβλώνει τον Λένιν ως προς τα 5 κριτήρια και αντιπαρέρχεται το κύριο που ανέδειξε στη μελέτη για τον ιμπεριαλισμό, την κυριαρχία των μονοπωλίων στην καπιταλιστική οικονομία. Στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», που έγραψε το 1916, στον πρόλογο αναφέρει τα εξής: «Θα ήθελα να ελπίζω ότι η μπροσούρα μου αυτή θα βοηθήσει να γίνει κατανοητό το βασικό οικονομικό πρόβλημα... και συγκεκριμένα: το πρόβλημα της οικονομικής ουσίας του ιμπεριαλισμού» («Άπαντα», τ. 27, σελ. 308).

Ως προς το ερώτημα «το ελληνικό χρηματιστικό κεφάλαιο τι εξαγωγές κεφαλαίου έκανε υπό τη μορφή πίστωσης (δανείων) που θεωρείται από τον Λένιν η βασικότερη και χαρακτηριστικότερη μορφή εξαγωγής κεφαλαίου υπό συνθήκες ιμπεριαλισμού» όπως λέει, αποσπά ένα από τα φαινόμενα της δράσης του κεφαλαίου, την πίστωση. Διαστρεβλώνει την ουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται για τραπεζικό κεφάλαιο και όχι για σύμφυση βιομηχανικού με τραπεζικό, που μπορεί να γίνεται σε ένα μονοπωλιακό όμιλο (π.χ. στην Ελλάδα όμιλος Λάτση), ή μέσω μακροχρόνιων δανεισμών επιχειρηματικών ομίλων από τράπεζες, για να ξεχωρίσουν ως κυρίαρχο ζήτημα την εξαγωγή τραπεζικού κεφαλαίου και όχι χρηματιστικού, ξεχωρίζοντας ως κύριο το «κράτος - τοκογλύφο», που για τον Λένιν ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά της δράσης των μονοπωλίων. Επομένως η άποψη που εκφράζουν ότι στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού γίνεται εξαγωγή κεφαλαίου αποκλειστικά με τη μορφή πίστωσης είναι βαθιά λαθεμένη. Συνολικά μέσω του εκλεκτικισμού και της αντιλενινιστικής μεθοδολογίας, διαστρεβλώνοντας τον Λένιν, επιχειρούν να αποδείξουν ότι το ΚΚΕ ξέκοψε από το λενινισμό.

***

Έχουν κάνει εξαγωγή κεφαλαίων ελληνικές τράπεζες (Εθνική, Πειραιώς) στήνοντας καταστήματα στα βαλκανικά κράτη, Αλβανία, ΦΥΡΟΜ, Βουλγαρία, και σε κράτη της παρευξείνιας περιοχής; Δεν δανείζουν αυτές οι ελληνικές τράπεζες τις επιχειρήσεις στα συγκεκριμένα κράτη; Δρουν ή όχι ενεργειακοί όμιλοι της Ελλάδας στα Βαλκάνια (π.χ. όμιλος Βαρδινογιάννη στη Ρουμανία); Δρουν ή όχι μονοπωλιακοί όμιλοι τροφίμων σε άλλες χώρες, μέχρι και στις ΗΠΑ (π.χ. ΦΑΓΕ, που πρόσφατα μάλιστα έκανε νέες επενδύσεις); Είναι ή όχι μονοπώλιο ο όμιλος «Δαυίδ» με την 3Ε, την «Κόκα-Κόλα», τη «Φριγκογκλάς» κλπ. με δράση σε πολλές χώρες του κόσμου; Διαχειρίστηκαν οι ελληνικές τράπεζες κρατικά ομόλογα άλλων κρατών ή όχι (π.χ. Εθνική και ομόλογα Ιρλανδίας, Γαλλίας, Ιταλίας κλπ.); Υπάρχει ή δεν υπάρχει μονοπωλιακός όμιλος που αναπτύσσει τη διαχείριση απορριμμάτων και έχει αναλάβει τη διαχείρισή τους στο Λένινγκραντ; Είναι, για παράδειγμα, μονοπώλιο η MIG που ως όμιλος συγκεντρώνει τράπεζες, ναυτιλία, αερομεταφορές, επιχειρήσεις τροφίμων κλπ. ή δεν είναι; Μήπως όλοι οι παραπάνω όμιλοι, που αναφέρονται ενδεικτικά, δεν είναι μονοπώλια αλλά μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Είναι ή όχι μονοπώλια οι εισηγμένες ελληνικές επιχειρήσεις στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης; Γίνεται αναδιανομή αγορών στα Βαλκάνια υπέρ των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων ή όχι; (π.χ. στη ΦΥΡΟΜ η Ελλάδα είναι πρώτη σε επενδύσεις και δεύτερη σε Βουλγαρία, Αλβανία)...

Τελικά, τι θέλουν να πουν; Ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μονοπώλια, ότι η καπιταλιστική Ελλάδα δεν βρίσκεται στο μονοπωλιακό στάδιο; Αλλά τότε πού βρίσκεται, στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό ή μήπως βρίσκεται ανάμεσα στον προμονοπωλιακό και το μονοπωλιακό; Διαστρεβλώνοντας τον Λένιν και τις Θέσεις της ΚΕ, επιτίθενται στη στρατηγική του ΚΚΕ. Ουσιαστικά θέλουν άλλη στρατηγική, των «μεταβατικών σταδίων και κυβερνήσεων», που στέλνει το σοσιαλισμό στις ελληνικές καλένδες.

Νίκος Μπελογιάννης: Πολύπλευρος κομμουνιστής, μαχητής της σκέψης και της δράσης (ΦΩΤΟ)


Ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στην εκδήλωση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για τα 61 χρόνια από την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη


Με μια μεγάλη συγκέντρωση στο κλειστό γήπεδο «ΠΛΑΤΩΝ» στη Νίκαια, η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ τίμησε απόψε τον κομμουνιστή Ν. Μπελογιάννη που εκτελέστηκε στις 30/3/1952, μαζί με τους συντρόφους του Η. Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο και Δ. Μπάτση. Λίγο πριν απο την συγκέντρωση έγινε κατάθεση στεφανιού απο την γενική γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Αλέκα Παπαρήγα στον τάφο του Μπελογιάννη στο Γ' νεκροταφείο. Χαιρετισμό στη συγκέντρωση απηύθυνε ο Β. Μαρούπας, γραμματέας της ΝΕ Πειραιά του ΚΚΕ, ενώ μουσική ομάδα τραγούδησε το τραγούδι για τον Μπελογιάννη ("τον ξέρουνε τα ελάτια όλα ...)



Η κεντρική ομιλία έγινε απο την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.

Παραθέτουμε την ομιλία:

Το γιατί τιμούμε τη μνήμη του εκτελεσμένου Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη εξήγηση.

Ζει και θα ζει στην καρδιά και τη συνείδησή μας. Ο Μπελογιάννης και οι χιλιάδες άλλοι και άλλες, επώνυμοι και ανώνυμοι, που δεν δίστασαν να προσφέρουν και τη ζωή τους για το λαό, για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους.

Ο Μπελογιάννης έγινε ήρωας γιατί έκανε το καθήκον του ως το τέλος. Ήταν συνειδητή, προμελετημένη η απόφασή του να πεθάνει. Ήξερε τι τον περίμενε, ήξερε ότι μπορούσε αν ήθελε να κερδίσει τη ζωή του, όμως δεν το ρίσκαρε, γιατί τον ενδιέφερε να κρατήσει τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά του ως το τέλος, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ο Μπελογιάννης έχασε τη ζωή του από το εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν ήταν όμως οι στρατιώτες οι εκτελεστές του. Ούτε μόνο οι στρατοδίκες που αποφάσισαν το θάνατό του. Τον εκτέλεσε μαζί με τους συντρόφους του η αστική τάξη της χώρας με τα όργανά της, το Παλάτι, οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση Πλαστήρα. Ο Πλαστήρας μπορούσε να απαιτήσει την απονομή χάρης αλλά δεν το έκανε. Δεν έχει σημασία αν δεν το έκανε από φόβο ή από ιδεολογία. Το αποτέλεσμα μετράει.

Ο Νίκος Μπελογιάννης δεν ήταν απλά ένας κομμουνιστής που προσαρμοζόταν σε κάθε φάση του κινήματος, σε κάθε μορφή πάλης. Ήταν ο αγωνιστής που διάλεξε το θάνατο γιατί αγαπούσε πολύ τη ζωή, ζωή γι' αυτόν ήταν ο λαός πρωταγωνιστής.

Ήταν ο κομμουνιστής που συνδύαζε υποδειγματικά τη θεωρία με την πράξη, τη διανοητική με την πρακτική δουλειά. Το όπλο με την πένα - τη σκέψη με τη βασανιστική σωματική και ψυχική προσπάθεια.

Ας θυμηθούμε πώς έγραψε και τα έγραψε στα ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ, μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας και τελικά στη φυλακή της Κέρκυρας.

Συγκλονιστικά γίνονται τα αισθήματα όταν ξέρουμε ότι αυτά τα κείμενα γράφτηκαν με την καύτρα των σπίρτων που καίγονταν με το αναμμένο τσιγάρο.

Ο ίδιος έγραψε στα σημειώματά του ότι με τη δουλειά του αυτή ήθελε να δείξει ότι οι κομμουνιστές είμαστε και γραμματιζούμενοι άνθρωποι. Θαρραλέοι και σκεπτόμενοι αγωνιστές, άνθρωποι.

Σήμερα εμείς οι κομμουνιστές έχουμε πολύ περισσότερες δυνατότητες από αυτές που είχε ο Μπελογιάννης. Οφείλουμε να κάνουμε ό,τι εξαρτάται από εμάς ώστε να είμαστε και μαχητές της πράξης και της σκέψης και της γνώσης. Ο καπιταλισμός έχει βελτιώσει κατά πολύ το ιδεολογικό και προπαγανδιστικό οπλοστάσιο μαζί με τον αντικομμουνισμό και την κρατική βία και καταστολή, καθώς διαθέτει και το καρπούζι και το μαχαίρι στα χέρια του.

Άρθρα - καρμπόν με ομολογημένα και ανομολόγητα, πλην φανερά...


του Μάκη Μαΐλη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ

Το να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ και να το λέει, αποτελεί δικαίωμά του και συνιστά μία επιλογή. Λαθεμένη, αλλά μία επιλογή. Εξάλλου, οι σελίδες του «Ριζοσπάστη» είναι εξαιρετικά φιλόξενες. Δημοσιεύουν - γιατί έτσι πρέπει - και άρθρα εργαζομένων στο «Ριζοσπάστη» που καταφέρονται κατά του ΚΚΕ. Κάτι αντίστοιχο δεν θα μπορούσαν οι συγκεκριμένοι συντάκτες ούτε να διανοηθούν, αν εργάζονταν σε οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα.

Όμως, το να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου και τώρα να εμφανίζεται ως διαπρύσιος υπερασπιστής του, κατακεραυνώνοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο ότι δήθεν το παραβιάζουν, είναι κάτι που δεν το θέλει ούτε ο θεός, ούτε ο διάβολος. Και δυστυχώς, αυτή τη στάση κρατούν και διατυπώνουν δημοσίως ορισμένα κομματικά μέλη μπροστά στο 19ο Συνέδριο. Ας σταθούμε σε δύο παραδείγματα.

Στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, ο Α. Σκυλλάκος τοποθετήθηκε σαφέστατα υπέρ των αποφάσεων του 10ου Συνεδρίου, καθώς και υπέρ του 11ου και του 12ου, σημειώνοντας ότι το σχέδιο Προγράμματος για το 15ο Συνέδριο «δεν πρωτοτυπεί» σε σχέση με τα παραπάνω Συνέδρια! Έγραψε στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο: «Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα της "ενιαίας επαναστατικής πορείας" που είχαμε στο 10ο, 11ο, 12ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 29/4/1996)!

Άλλα αντ' άλλων... Γιατί το 15ο κινούνταν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, αφού ήταν το Συνέδριο που καθόρισε ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική και ότι η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφάλαιο - εργασία. Αυτό είναι το θεμελιακό που ψήφισε το 15ο Συνέδριο. Σε αυτό στέκονται ακλόνητα και οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, όπως στέκονταν και οι αποφάσεις των προηγούμενων Συνεδρίων.

Κατά το δοκούν εκτίμηση των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου κάνει με το άρθρο του και ο Β. Καλαματιανός, διαστρεβλώνοντας τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Έγραψε: «Σε αντίθεση με την πείρα του διεθνούς κινήματος και του ΚΚΕ που πάντα έβαζε τακτικούς στόχους (...) η ΚΕ προβάλλει σαν άμεση μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης, όπως γίνεται και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 23/2/2013).

Από ποιο σημείο των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου προκύπτει ότι το ΚΚΕ έβαζε άλλον στόχο, πέρα από αυτόν της εργατικής εξουσίας; Θα είχε ενδιαφέρον, όσοι επικαλούνται κάτι τέτοιο, να το αποδείξουν με βάση τα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου. Αλλά τέτοια ντοκουμέντα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο η διαφωνία ως προς τη στρατηγική που χάραξε το 15ο Συνέδριο. Θεμιτό; Θεμιτό. Αλλά να λέγεται και όχι να παρερμηνεύονται τα ντοκουμέντα, προκειμένου να «αποδειχθεί» η προσωπική αντίθετη άποψη.

Κανένα συμπέρασμα δεν έχουν βγάλει - οι παραπάνω και άλλοι - από την αντεπανάσταση του 1989 - 1991. Και επιχειρούν (ανεπιτυχώς) με άρθρα - καρμπόν να αντικρούσουν τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο (και όχι μόνο αυτές, αλλά και τις αποφάσεις του 18ου και των άλλων συνεδρίων, αλλά και τις αποφάσεις του 15ου σε τελευταία ανάλυση). Κανένα συμπέρασμα για τον εκφυλισμό που οδήγησε δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα η στρατηγική των σταδίων ή των «μεταβατικών κυβερνήσεων» ή όπως αλλιώς θέλει να τις ονομάσει καθένας.

Έτσι, από τα άρθρα - καρμπόν απουσιάζει και η παραμικρή αναφορά στην πολιτική των ΚΚ (π.χ. της Δυτικής Ευρώπης) και το τεράστιο μερίδιο ευθύνης τους για το πού οδηγήθηκε το εργατικό κίνημα σε αυτές τις χώρες. Ταυτόχρονα αποσιωπάται πλήρως το γεγονός ότι η πολιτική του ΚΚΕ έχει επιβεβαιωθεί σε όλα τα ζητήματα (καπιταλιστική κρίση, ΕΕ, τι κίνημα χρειάζεται σήμερα, κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης κ.ά.). Και επιπλέον σε αυτή την επιβεβαιωμένη πολιτική εκτοξεύουν κατηγορίες με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα! Κάνουν δηλαδή το ίδιο που κάνουν τα Μέσα του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ίδια στιγμή:

Αποδίδουν στην τότε (σωστή όπως λένε) στρατηγική των ΚΚ την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας σε σειρά χωρών της Ευρώπης μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο του Κόκκινου Στρατού και γενικά της Σοβιετικής Ένωσης, που χάρη στην ισχύ της έγειρε η πλάστιγγα υπέρ των εργατικών δυνάμεων. Ας θυμηθούμε τι είπε σχετικά ο Β. Μ. Μολότοφ στην εναρκτήρια ομιλία του προς το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ:

«Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τέλειωσε με την ήττα των φασιστών επιδρομέων, πράγμα που απελευθέρωσε από πολλές απόψεις τις δυνάμεις του λαϊκο-απελευθερωτικού κινήματος της Ευρώπης και της Ασίας. Στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ιδιαίτερα χάρη στον αποφασιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης σ' αυτόν τον πόλεμο, έγινε δυνατή η στροφή που έκαναν στη μεταπολεμική περίοδο μια σειρά χώρες από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης στο νέο δρόμο, το δρόμο της δημιουργίας και της ανάπτυξης λαϊκοδημοκρατικών κρατών. Έτσι μπήκε η αρχή για ένα νέο στάδιο στην ανάπτυξη του διεθνούς σοσιαλισμού» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 95).

Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έγραψε στο «Ριζοσπάστη» της 1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;).

28 Μαρτίου, 2013

Πανηγυρική δικαίωση εργοδοτικού συνδικαλισμού, ΣΚΑΙ, Χρυσής Αυγής! Μετά την Pirelli και η Michelin!

Πέρσι η Χρυσή Αυγή, τα μεγαλοκάναλα και οι εργοδοτικοί λύσσαξαν μπροστά στην απεργία των χαλυβουργών πως το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ κλείνουν τις επιχειρήσεις φέρνοντας ως παράδειγμα την Pirelli.. 



Και έρχεται ένα χρόνο μετά η Michelin και αποχωρεί λέει από την Ελλάδα.. Τι λες μωρή που φεύγεις έτσι; Χωρίς απεργίες και καταλήψεις, αγώνες και απεργιακές φρουρές.. Που πας;

Τι θα λέει αύριο ο Κασιδιάρης; Τι επιχειρήματα θα ψάχνει να βρει ο Παπαδημητρίου στο ΣΚΑΙ; Με τι αέρα θα μιλάει για ανταγωνιστικότητα ο Παναγόπουλος;

Να γυρίσεις τώρα αμέσως πίσω και να γίνουν πρώτα απεργίες για να τα ρίξουμε στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ!

Που θα μας χαλάσεις εσύ τη δουλειά...

Aφιέρωμα: 142 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ Παρισινή Κομμούνα, δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας (βίντεο-κείμενα)


Παρισινή Κομμούνα: Δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας


Στις 28 Μάρτη του 1871, μέσα από τις φλόγες του γαλλοπρωσικού πολέμου, ανακηρύσσεται πανηγυρικά η πρώτη εργατική επαναστατική κυβέρνηση, η Κομμούνα του Παρισιού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η κρατική εξουσία πέρασε, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα, στα χέρια του προλεταριάτου, της πιο πρωτοπόρας, της μοναδικής μέχρι το τέλος επαναστατικής τάξης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η Κομμούνα που ίδρυσαν οι εργάτες του Παρισιού έζησε μόνον 72 μέρες, αλλά η σημασία της για τον παραπέρα απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης ήταν τεράστια. 

Ο «902.gr» τιμάει την 142η επέτειο της Παρισινής Κομμούνας παρουσιάζοντας ένα αφιέρωμα που περιλαμβάνει:
  • Ένα ιστορικό της Παρισινής Κομμούνας, γραμμένο από τον Θ. Παπαρήγα, στα 130 χρόνια της Κομμούνας.
  • Το βίντεο-αφιέρωμα στην Κομμούνα από το Τμήμα Προπαγάνδας της ΚΕ του ΚΚΕ.
  • Επιλογή αρχειακού υλικού από την ηλεκτρονική σελίδα της ΚΟΜΕΠ.
  • Ένα αφιέρωμα με φωτογραφίες και λιθογραφίες από την Κομμούνα (παρουσιάζεται στο slideshow στο τέλος της σελίδας του 902).

Αρχειακό υλικό στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» 

Στην ηλεκτρονική σελίδα της ΚΟΜΕΠ μπορείτε να διαβάσετε τα ακόλουθα αρχειακά υλικά σε σχέση με την Παρισινή Κομμούνα:

Τις «Σημειώσεις από την παρέμβαση του Φρίντριχ Ένγκελς για την Επανάσταση της 18ης Μάρτη στο Παρίσι», που είναι η πρώτη από τις παρεμβάσεις και τις αναφορές των Μαρξ και Ένγκελς για την προλεταριακή επανάσταση της 18ης Μάρτη 1871 στο Παρίσι, για τον ηρωικό αγώνα των Κομμουνάρων και τη δραστηριότητα της Παρισινής Κομμούνας.

Επίσης «Σημειώσεις από την παρέμβαση του Φρίντριχ Ένγκελς για την Παρισινή Κομμούνα», που περιλαμβάνεται στη γερμανική συλλογή «Απάντων» Μαρξ - Ένγκελς, «Marx-Engels Werke», τ. 17, σελ. 635-636 και αποτελεί αναπαραγωγή από το Βιβλίο Πρακτικών του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς (συνεδρίαση στις 9 Μάη 1871).

Αλλά και το άρθρο «Ο Μαρξ στον Leo Frankel και στον Louis- Eugene Varlin στο Παρίσι».Πρόκειται για προσχέδιο του γράμματος του Μαρξ στους Frankel και Louis-Eugene Varlin, το οποίο δίνει μια ιδέα για την άμεση σύνδεση του Μαρξ με τα μέλη της Παρισινής Κομμούνας.

Διαβάστε ακόμα από τη «Σύγχρονη Εποχή» το βιβλίο του Κ. Μαρξ «Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία».Ο «Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία» ασχολείται σε βάθος με το σημαντικότερο γεγονός της ζωής του Κ. Μαρξ: Με την Παρισινή Κομμούνα. Στις σελίδες του φαίνεται σε όλη της την έκταση εκείνο που πολλοί σύγχρονοι παρατηρητές καθόλου δεν κατάλαβαν: Ότι η Κομμούνα υπήρξε - στις 72 ημέρες που έζησε - μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης. Η αστική τάξη της Γαλλίας, όμως, το κατάλαβε πάρα πολύ καλά και, ασφαλώς, αυτό εξηγεί και την άγρια απόφασή της να την εξοντώσει. 

Ιστορικό της Παρισινής Κομμούνας 
του Θανάση Παπαρήγα 

Τα γεγονότα της Κομμούνας του Παρισιού δεν μπορούν να ξεχωριστούν από τα γεγονότα του γαλλοπρωσικού πολέμου του 1870-71. Άλλωστε, ο πόλεμος αυτός είχε αποτελέσματα, ίσως όχι λιγότερο σημαντικά από την Κομμούνα.

Ο γαλλοπρωσικός πόλεμος του 1870-71 υπήρξε το αποτέλεσμα των γαλλικών ανησυχιών απέναντι στις προσπάθειες ένωσης της Γερμανίας, αλλά και συγκεκριμένων ενεργειών για την παρεμπόδισή της. Μια από τις γαλλικές ενέργειες που ώθησαν περισσότερο τα πράγματα προς τη σύγκρουση ήταν η ενίσχυση από τον αυτοκράτορα της Γαλλίας Ναπολέοντα τον 3ο (τον επιλεγόμενο «Μικρό») των χωριστικών διαθέσεων που υπήρχαν στα νοτιογερμανικά κρατίδια.

Η προσπάθεια ενοποίησης της Γερμανίας είναι η έκφραση της γρήγορης οικονομικής ανόδου των διαφόρων γερμανικών κρατών με επίκεντρο την Πρωσία. Παρά τη νίκη της αντεπανάστασης το 1848, η πορεία αυτή όχι μόνο δεν ανακόπτεται, αλλά επιταχύνεται. Η αστική τάξη, αποκλεισμένη από τις κρατικές υποθέσεις, έπεσε «με τα μούτρα» στις επιχειρήσεις. Τα αποτελέσματα δεν αργούν να φανούν.

Στο άρθρο του στην εφημερίδα «New York Daily Tribune» της 1.2.1859, ο Κ. Μαρξ γράφει:
«Όποιος είδε το Βερολίνο εδώ και 10 χρόνια, δε θα το αναγνώριζε σήμερα. Ήταν τόπος αδέξιων και χοντροκομμένων στρατιωτικών παρελάσεων και τώρα έχει γίνει το ολοζώντανο κέντρο της γερμανικής βιομηχανίας μηχανοκατασκευών. Διασχίζοντας τη ρηνανική Πρωσία και τη Βεστφαλία, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Lancashire ή στο Yorkshire».

Στον πολιτικό τομέα, η ενοποίηση της «Γερμανίας» (ανύπαρκτη ακόμη επίσημα) προωθείται με τη δημιουργία του «Βορειογερμανικού Συνδέσμου» (1867) και άλλων ανάλογων ενώσεων.

Σε σχέση με τη Γαλλία, η οικονομική πορεία της Γερμανίας παρουσιάζει τις εξής ιδιομορφίες:

α) Είναι πολύ γρήγορη. Ας πάρουμε την εξόρυξη κάρβουνου που αποτελεί τομέα - κλειδί για το 19ο αιώνα. Η παραγωγή της Γερμανίας περνά από τα 12.000.000 τόνους το 1860 στα 26.000.000 το 1870, ενώ της Γαλλίας, τον ίδιο χρόνο, δεν ξεπερνούσε τα 10.000.000.

β) Είναι πολύ πιο προσανατολισμένη προς μία «παραγωγική» και «βιομηχανική» κατεύθυνση. Η πρώτη ατμομηχανή στη Γερμανία κατασκευάζεται - με αρκετή καθυστέρηση - το 1841 από την εταιρεία «Borsig» που εδρεύει στο Βερολίνο (και που εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα στο δυτικό τμήμα της πόλης). Το 1871, όμως, η Γερμανία διαθέτει ήδη περισσότερες ατμομηχανές από τη Γαλλία. 

Ο γαλλοπρωσικός πόλεμος 

Η αντίθεση ανάμεσα στις δύο χώρες οξύνεται, καθώς η Γαλλία βλέπει, από τη μια μεριά, έναν επικίνδυνο εμπορικό ανταγωνιστή και, από την άλλη, έναν κίνδυνο στα ανατολικά σύνορά της.

Τα πράγματα φτάνουν ως την κήρυξη πολέμου στις 2 Αυγούστου 1870 και εξελίσσονται στο στρατιωτικό τομέα με μεγάλη ταχύτητα. Από τις 4 Αυγούστου κιόλας, τα γαλλικά στρατεύματα κατατροπώνονται στο Wissenburg. Στις 18 Αυγούστου, ο βασικός όγκος του γαλλικού στρατού πολιορκείται στο Metz. Στις 27 Αυγούστου - 1 Σεπτέμβρη η στρατιά του Μακ - Μαόν πολιορκείται στο Sedan. Στις 2 Σεπτέμβρη, και ενώ η συντριπτική ήττα είναι ολοφάνερη, η στρατιά συνθηκολογεί με διαταγή του αυτοκράτορα. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους συγκαταλέγονται 40 στρατηγοί, 4.000 αξιωματικοί, 84.000 άνδρες, καθώς και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Ναπολέων ο 3ος. Ανεμπόδιστα, οι Γερμανοί φτάνουν μπροστά στο Παρίσι στις 19 Σεπτέμβρη και το πολιορκούν, κυρίως από το Βορρά και την Ανατολή.

Η οριστική ειρήνη υπογράφτηκε στη Φραγκφούρτη στις 10 Μάη 1871. Οι βασικοί της όροι ήταν οι εξής:
  • Η Γαλλία εκχωρεί στη Γερμανία το ένα πέμπτο της Λωραίνης με το Metz και όλη την Αλσατία εκτός από το Belfort και την περιοχή του.
  • Η Γαλλία υποχρεώνεται να καταβάλει στη Γερμανία πολεμική αποζημίωση 5.000.000.000 φράγκων.
  • Ο γερμανικός στρατός θα παραμείνει σε ορισμένα γαλλικά εδάφη ως την πλήρη εξόφληση των πολεμικών αποζημιώσεων. Τα γερμανικά στρατεύματα έφυγαν στις 13 Σεπτέμβρη 1873, με την καταβολή της τελευταίας δόσης των αποζημιώσεων.
Στις 18 Γενάρη του 1871, στην Αίθουσα των Κατόπτρων των Βερσαλλιών, που έχουν καταλάβει τα γερμανικά στρατεύματα, ο βασιλιάς της Πρωσίας Γουλιέλμος ανακηρύχτηκε διά βοής «αυτοκράτορας της Γερμανίας» (Kaiser). Αυτό υπήρξε η ληξιαρχική πράξη γέννησης της Γερμανίας ως ενιαίου (με την πολιτική έννοια) κράτους.

Η εξέλιξη αυτή είχε διπλό και αντιφατικό χαρακτήρα.
  • Από τη μια μεριά, προώθησε τη λύση του εθνικού προβλήματος, δημιουργώντας την ενιαία Γερμανία, στόχο του επαναστατικού - δημοκρατικού κινήματος.
  • Από την άλλη, η δημιουργία της ενιαίας Γερμανίας έγινε πάνω στη βάση όχι της επανάστασης αλλά του συμβιβασμού ανάμεσα στις κορυφές του βιομηχανικού, του τραπεζικού και του εμπορικού κεφαλαίου, τους μεγάλους γαιοκτήμονες των ανατολικών περιοχών και τη μοναρχία, επικεφαλής της πολιτικοστρατιωτικής υπαλληλικής αριστοκρατίας, όπου η αποφασιστική επιρροή ανήκει στον τελευταίο παράγοντα. Δημιουργήθηκε «ένας στρατιωτικός δεσποτισμός, στολισμένος με κοινοβουλευτικά μπιχλιμπίδια, μείγμα φεουδαρχικής ιδιοκτησίας και αστικής επίδρασης, με γραφειοκρατική θωράκιση και αστυνομική υποστήριξη», όπως γράφει ο Κ. Μαρξ, ο οποίος ήταν - ας μην το ξεχνάμε - Γερμανός.
Στην Κ. Ευρώπη δημιουργήθηκε μια νέα δύναμη 41.000.000 κατοίκων. Τα αποτελέσματα του πολέμου 1870-71 τη δυνάμωσαν ακόμα παραπέρα. Οι πολεμικές αποζημιώσεις της Γαλλίας επιτρέπουν μια απότομη οικονομική άνοδο. Ανάμεσα στο 1870 και το 1873, η παραγωγή χυτοσιδήρου αυξάνεται κατά 50%, ενώ το μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών περνά από 18.000 χλμ. (1870) σε πάνω από 33.000 (1879). Το νέο κράτος μετατρέπεται ταχύτατα σε μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη.

Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού έχει ξεπεράσει και τη Μεγάλη Βρετανία και μετατρέπεται, μαζί με τις ΗΠΑ, στον πιο δυναμικό πόλο ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Έτσι, βλέπουμε ότι πολλά από τα σπέρματα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου βρίσκονται ήδη στην «πρώτη αναμέτρηση» του 1870-71. 

Το ξέσπασμα της αντιπολίτευσης στον Ναπολέοντα 

Η είδηση της συνθηκολόγησης του Sedan γίνεται γνωστή στο Παρίσι την ίδια μέρα (2 Σεπτέμβρη) και προκαλεί μεγάλο αναβρασμό. Η αντιπολίτευση ενάντια στον Ναπολέοντα τον 3ο, έντονη από καιρό, ξεσπά. Το νομοθετικό σώμα του Παρισιού συνέρχεται επειγόντως και παίρνει πολλές ριζικές αποφάσεις. Οι πιο σημαντικές είναι οι εξής:

α) Κατάργηση της μοναρχίας και εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (4 Σεπτέμβρη).
β) Δημιουργία κυβέρνησης «Εθνικής Άμυνας».
γ) Δημιουργία Εθνοφρουράς για την υπεράσπιση της πόλης από τον κίνδυνο άμεσης κατάληψης που φαίνεται πια καθαρά.

Η κυβέρνηση βρίσκεται βασικά κάτω από την καθοδήγηση αστών οπαδών του ρεπουμπλικανικού καθεστώτος (L. Gambetta, Jules Ferry, J. Favre κλπ.). Η Εθνοφρουρά αποτελείται βασικά από ένοπλους εργάτες και μικροαστούς.

Με την εμφάνιση των Πρώσων (19 Σεπτέμβρη) αρχίζει η πολιορκία της πόλης. Καθώς ο καιρός περνά και οι στερήσεις δυναμώνουν, στις γραμμές των υπερασπιστών της πόλης εμφανίζονται σοβαρές διαμάχες. Η αστική τάξη, στο Παρίσι και όλη τη Γαλλία, ζητά μια άμεση ειρήνη με τους Πρώσους, όποιοι και αν είναι οι όροι. Αντίθετα, οι εργάτες και οι «αριστεροί» μικροαστοί του Παρισιού ζητούν συνέχιση της αντίστασης, δηλαδή για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της εποχής μας, τάσσονται υπέρ του λαϊκού πολέμου μέχρις εσχάτων. Σε όλη τη Γαλλία, όπου οι Γερμανοί αποφεύγουν να επεκταθούν, παρουσιάζεται μια γενική κινητοποίηση των αντιδραστικών δυνάμεων, εμφανίζεται, μάλιστα, ένα πλατύτατο μοναρχικό ρεύμα. Η κατάσταση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα, ανάμεσα στα άλλα, την παράλυση σε μεγάλο βαθμό των αμυντικών προσπαθειών.

Στις 28 Γενάρη 1871, η κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας υπογράφει ανακωχή με τους Γερμανούς. Η ανακωχή αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από πλήρης συνθηκολόγηση. Η συνθήκη προβλέπει παράδοση των οχυρών και διάλυση του τακτικού στρατού.

Η αναγγελία της ανακωχής προκαλεί την ανοιχτή εκδήλωση των αντιθέσεων στους κόλπους των υπερασπιστών της πόλης. Η Εθνοφρουρά αρνείται να παραδοθεί και συγκεντρώνει τα κανόνια της (που είχαν κατασκευαστεί με έρανο των κατοίκων και όχι με κρατικά κονδύλια) στο λόφο της Μονμάρτης. Σε πολλές περιοχές του Παρισιού δημιουργείται επαναστατικός αναβρασμός.

Η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο, με τις εκλογές που γίνονται στις 7 του Φλεβάρη για την ανάδειξη Εθνοσυνέλευσης που θα επικύρωνε την ανακωχή, αλλά και τους όρους της συνθήκης ειρήνης που θα υπογραφόταν. Στην Εθνοσυνέλευση κυριαρχούν συντριπτικά οι αντιδραστικές δυνάμεις των άκρων. Από τους 700 αντιπροσώπους, οι 375 είναι ανοιχτά μοναρχικοί, ενώ όλοι οι άλλοι - με ελάχιστες εξαιρέσεις - ανήκουν στην άκρα Δεξιά των μεγαλοαστικών κομμάτων. Η Εθνοσυνέλευση συνέρχεται στο Bordeaux. Σχηματίζεται κυβέρνηση με επικεφαλής τον Adolfe Thiers (πιο γνωστό με το εξελληνισμένο όνομα Θιέρσος), που εξουσιοδοτείται να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς για την άμεση υπογραφή συνθήκης ειρήνης.

Στις 26 Φλεβάρη γίνονται γνωστοί οι προκαταρκτικοί όροι της συνθήκης ειρήνης. Οι όροι επικυρώνονται από την Εθνοσυνέλευση του Bordeaux την 1η Μάρτη. Την ίδια ημέρα ο γερμανικός στρατός εισέρχεται στο Παρίσι και καταλαμβάνει τα φρούρια της βόρειας και ανατολικής πλευράς της πόλης. 

Η Κομμούνα στο προσκήνιο 

Στο Παρίσι, η κατάσταση έχει πια φτάσει σε εκρηκτικό σημείο. Η Εθνοφρουρά και τα επαναστατικά στοιχεία έχουν εξοργισθεί με τη σύνθεση της Εθνοσυνέλευσης και με την πολιτική της. Απορρίπτουν την ανακωχή και τη συνθήκη ειρήνης και γίνεται μάλιστα και λόγος για ένοπλη αντίσταση.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να προλάβει τις εξελίξεις. Στις 18 Μάρτη κυβερνητικά στρατεύματα εισβάλλουν στις εργατικές συνοικίες και περικυκλώνουν τη Μονμάρτη, απαιτώντας την παράδοση των όπλων της Εθνοφρουράς. Όταν συναντούν άρνηση, διατάσσεται γενική επίθεση. Οι στρατιώτες, όμως, αρνούνται να υπακούσουν.

Αυτή είναι η αρχή της εξέγερσης. Οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν το Δημαρχείο, ενώ η εξουσία περνά στα χέρια της Κεντρικής Επιτροπής της Εθνοφρουράς. Στις 20 Μάρτη γίνονται προσπάθειες εξέγερσης και σε άλλες πόλεις. Οι προσπάθειες αποτυχαίνουν.
Η κυβέρνηση της Γαλλίας μεταφέρεται στις Βερσαλλίες (17χλμ. δυτικά του Παρισιού) που οι Γερμανοί έχουν, στο μεταξύ, εκκενώσει.

Στις 26 Μάρτη, εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα και στις 28 ανακηρύσσεται πανηγυρικά και επίσημα σε κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση των Βερσαλλιών, μόλις βεβαιώνεται για την υπεροχή της, αρνείται κάθε σχέση με την Κομμούνα και αποκλείει το Παρίσι. Έτσι, σχηματίζονται δύο κυβερνήσεις. Η Κομμούνα, που εδρεύει στο Παρίσι και αντιτίθεται στη συνθηκολόγηση και οι Βερσαλλίες, που είναι υπέρ της άμεσης συνθηκολόγησης.

Στις 21 Μάη τα στρατεύματα του στρατηγού Μακ - Μαόν - του νικημένου του Sedan - αρχίζουν γενική επίθεση ενάντια στο Παρίσι. Πρόκειται για στρατιωτική επίθεση καλά προετοιμασμένη. Στηρίζεται στην κινητοποίηση 130.000 καλά οπλισμένων και εκπαιδευμένων στρατιωτών που υποστηρίζονται από μεγάλες μονάδες βαρέος πυροβολικού. Απέναντί τους βρίσκονται 10.000 Εθνοφρουροί και γύρω στις 20.000 «Ομόσπονδοι», άσχημα οπλισμένοι και εφοδιασμένοι.

Η επίθεση προχωρά γρήγορα διασχίζοντας τις εύπορες συνοικίες του Δ. Παρισιού. Προσκρούει, όμως, σε σκληρή αντίσταση όσο προχωρεί στο κέντρο της πόλης. Οι μάχες για την κατάληψη της πόλης κράτησαν συνολικά μία εβδομάδα, από τις 21 ως τις 28 Μάη, που έμεινε στην ιστορία με το όνομα «Ματωμένη Εβδομάδα». Η σύγκρουση πήρε γρήγορα αγριότατο και αιματηρότατο χαρακτήρα. Τελικά, οι κυβερνητικές δυνάμεις συνέτριψαν την Κομμούνα, με την κατάληψη των τελευταίων οδοφραγμάτων της στην οδό Ραμπονό στις 28 Μάη. 

Οι αντιθέσεις και ο πόλεμος 

Το ότι ο πόλεμος του 1871 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην Κομμούνα αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί. Ο Λένιν γράφει ότι «η βροντή των κανονιών στο Παρίσι ξύπνησε τα πιο καθυστερημένα τμήματα του προλεταριάτου από τη βαθιά τους νάρκη, δίνοντας παντού ώθηση στην επαναστατική σοσιαλιστική προπαγάνδα».

Ζώντας τα γεγονότα, ο Κ. Μαρξ μελέτησε συστηματικά και τις συγκεκριμένες επιπτώσεις των γαλλογερμανικών αντιθέσεων στην Κομμούνα. Γενικά, ο Μαρξ επισημαίνει δύο παράγοντες στη στάση της Γερμανίας:

α) Συνεργασία με τη Γαλλία για τη συντριβή της Κομμούνας. Η στάση αυτή υπαγορεύθηκε από το ταξικό ένστικτο της αστικής τάξης που καταλαβαίνει ότι η ανατροπή της σε μια χώρα είναι κακό παράδειγμα για τις υπόλοιπες.
β) Απροθυμία άμεσης εμπλοκής. Ο Μαρξ γράφει ότι ο Μπίσμαρκ «ήταν διατεθειμένος να κάνει ό,τι μπορούσε για να τους συμπαρασταθεί (σ.σ. στους Θιέρσο και Favre) εκτός από το να διακινδυνεύσει τη ζωή Γερμανών στρατιωτών - όχι γιατί εκτιμούσε τη ζωή όταν επρόκειτο να αποσπάσει κάτι - αλλά ήθελε να δει τη Γαλλία να πέφτει ακόμα χαμηλότερα, ώστε να μπορεί να της αποσπάσει πιο πολλά».

Το σύνολο αυτών των παραγόντων έκανε τη γερμανική πολιτική ασταθή και ασυνεπή. Ο Μπίσμαρκ αρνήθηκε να επέμβει ο ίδιος, έδωσε όμως τη δυνατότητα στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών να σχηματίσει στρατιωτικές δυνάμεις από τους αιχμαλώτους. Επέτρεψε τη διέλευση τροφίμων για το Παρίσι - έστω και σε περιορισμένες ποσότητες - αλλά επιτρέπει και στα στρατεύματα των Βερσαλλιών να περάσουν τις γερμανικές γραμμές και να χτυπήσουν την Κομμούνα από τα νώτα. Ο Μαρξ αναφέρει τη σύλληψη 500 ατόμων στη Rouen - που κατέχουν οι Γερμανοί - με την κατηγορία ότι ανήκουν στην Κομμούνα. Η Ανώτατη Διοίκηση του Γερμανικού Στρατού είχε δώσει ρητές εντολές, οι πρόσφυγες της Κομμούνας να συλλαμβάνονται και να παραδίνονται στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών. Μαρτυρούνται, ωστόσο, πολλά παραδείγματα που οι Γερμανοί στρατιώτες και αξιωματικοί έκαναν «στραβά μάτια». Ο Φ. Ενγκελς επαινεί ιδιαίτερα τη στάση του Σαξονικού Εκστρατευτικού Σώματος.

Πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι ο Μπίσμαρκ, με το να απευθυνθεί στην κυβέρνηση του Θιέρσου και να ζητήσει την άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων, της έδινε ipso facto (εκ των πραγμάτων) μεγαλύτερο κύρος και επιρροή.

Γι' αυτή του τη στάση, ο Κ. Μαρξ αποκάλεσε τον «Σιδηρούν» Καγκελάριο, «δολοφόνο επί πληρωμή».

Εδώ θα έπρεπε να σημειώσουμε και μία σημαδιακή λεπτομέρεια: Η Κομμούνα σαν αποτέλεσμα του γαλλοπρωσικού πολέμου άσκησε - σαν ιδέα - μεγάλη επιρροή. Η πρόβλεψη μιας τέτοιας εξέλιξης σε περίπτωση παγκόσμιου πολέμου περιέχεται στην Απόφαση του Συνεδρίου της Βασιλείας της 2ης Διεθνούς (1912) και επαληθεύτηκε 100% πέντε χρόνια αργότερα. Οι στροφές της ιστορίας το έφεραν έτσι που η πρόβλεψη επαληθεύτηκε ακριβώς τότε, όταν αυτοί που την είχαν κάνει είχαν πάψει πια να την πιστεύουν...


Αρθρογραφία διαστρέβλωσης και αθλιότητας κατά των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου


Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως η διαφωνία στον προσυνεδριακό έχει αντανάκλαση και στις οργανώσεις. Αμ δε...

Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως η αποκοπή τσιτάτων είναι μαρξιστική γνώση.

Άρθρο απάντηση του Π. Μεντρέκα σε αυτά που διαβάζουμε και δεν καραφλιάζουμε (όρος νεανικής γλώσσας για να αποφύγω τίποτα χειρότερους χαρακτηρισμούς).

Στον δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο για τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου δημοσιεύτηκαν άρθρα που ασκούν αυστηρή κριτική στις αδυναμίες, στα κενά και στα λάθη του ΚΚΕ με στόχο να αντιμετωπιστούν, ώστε να εκπληρωθούν καλύτερα οι βασικές κεντρικές επιλογές του Κόμματος. Υπάρχουν και άρθρα που κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Αξιοποιούν τις αδυναμίες, τις παραλείψεις, τα κενά για να επιτεθούν, να υπονομεύσουν τις Θέσεις και τη στρατηγική, τις νέες επεξεργασίες του ΚΚΕ.

Ορισμένα όμως άρθρα, των λεγόμενων από τον αστικό Τύπο «επώνυμων» πρώην στελεχών και ορισμένων δημοσιογράφων του «Ριζοσπάστη», ξεπερνούν κατά πολύ και αυτή τη δεύτερη κατηγορία. Πατούν σε άθλια ψέματα και αξιοποιούν συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις που εκτόξευσαν κατά του Κόμματος οι ανώνυμοι φραξιονιστές του διαδικτύου και οι ταξικοί πολιτικοί μας αντίπαλοι. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν άρθρα που δημοσιεύτηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.

Γράφει π.χ. ο Π. Γεωργιάδης: «Προβάλαμε την εργατική εξουσία και την εργατική κυβέρνηση παραιτημένοι από την πρόταση του 15ου. Ουσιαστικά, θεωρήσαμε την κυβέρνηση του 15ου κυβέρνηση αστικής διαχείρισης»! Πού το βρήκε γραμμένο ότι το 15ο Συνέδριο έβαζε ως επιδίωξη του ΚΚΕ τη δημιουργία κυβέρνησης; Ούτε έβαζε, ούτε έλεγε ότι το ΚΚΕ θα έπαιρνε μέρος σε τέτοια κυβέρνηση, αν αυτή κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις διαμορφωνόταν.

Αντίθετα το 15ο Συνέδριο υπογράμμιζε: «Το ΚΚΕ κατευθύνει τη δράση του, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική».

Αλλά υπάρχει και το εξής που δεν απαντά: Η κυβέρνηση για την οποία το 15ο Συνέδριο έλεγε ότι μπορεί να προκύψει, τι σχέση έχει με την κυβέρνηση που ο Π. Γεωργιάδης και άλλοι θεωρούν ότι έπρεπε το ΚΚΕ να προτείνει; Ποιες θεωρούν αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές δυνάμεις, στις οποίες έπρεπε το ΚΚΕ να απευθυνθεί προεκλογικά; Ας τις πουν με το όνομά τους.

Τα όσα, λοιπόν, υποστηρίζει διαστρεβλώνοντας το 15ο Συνέδριο δεν είναι παρανόηση. Είναι ψέμα. Όπως είναι ψέμα και ο ισχυρισμός του ότι «θεωρήσαμε την κρίση προσχηματική»! Προφανώς μπερδεύει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ με τις θέσεις του ΚΚΕ.

Γράφει η Ελ. Μαυρούλη: «Χαρακτηριστικό παράδειγμα ατεκμηρίωτης εκτίμησης (σ.σ. εννοεί του Κόμματος) η άποψη περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Πού το βρήκε αυτό; Πού έχει διατυπώσει αυτή την άποψη το ΚΚΕ; Πουθενά. Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο λένε: «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ». Όσο ανόητο είναι να ισχυρίζεται κάποιος -το ΚΚΕ πάντως δεν το κάνει- ότι η αστική τάξη της Ελλάδας έχει τη δύναμη και τον επιθετικό ρόλο που έχουν οι αστικές τάξεις των ΗΠΑ, Γερμανίας, Ρωσίας, Κίνας κλπ., άλλο τόσο και περισσότερο ανόητο είναι να ισχυρίζεται κάποιος ότι η ελληνική πλουτοκρατία δε δαγκώνει το λαό, δε δαγκώνει τους λαούς προς τα έξω, όπου και όταν την παίρνει! Ότι από υποτέλεια και όχι από συμφέρον είναι μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα τεχνάσματα και τα μαγειρέματα λέξεων και εννοιών για να μπερδέψουν καθαρά πράγματα. Ποια κριτήρια για τον ιμπεριαλισμό, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, που έχει θέσει ο Λένιν δεν ισχύουν σε ό,τι αφορά τη θέση της Ελλάδας; Ας απαντήσουν αν τολμούν. Το ΚΚΕ απαντάει ότι ισχύουν όλα και με το παραπάνω.

Για τις αθλιότητες και τις τερατολογίες που αναμασά ο Γ. Πετρόπουλος τι να πρωτοπείς; Πέρα από τον χολερικό λόγο των ύποπτων ιστοσελίδων, δυστυχώς γι' αυτόν υπάρχει το άρθρο του στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, στο οποίο, ο ίδιος που κόπτεται (!) σήμερα για το 15ο Συνέδριο, έγραψε τότε: «Από την πρώτη στιγμή που το Σχέδιο Προγράμματος δόθηκε στη δημοσιότητα, είχα εκφράσει την άποψη (...) πως πρόκειται για ένα ντοκουμέντο που απέχει παρασάγγας από αυτό που ονομάζουμε επιστημονική ανάλυση και (...) σε γενικές γραμμές (...) επιχειρείται να δικαιολογηθεί ο βολονταρισμός με τον οποίο οι συντάκτες του προσπαθούν να προδιαγράψουν το παρόν και το μέλλον του κινήματος»! Και όμως, αυτός ο κύριος έχει το θράσος να πετάει βρωμιές στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και να εμφανίζεται ως τιμητής του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Πρόκειται περί κατάντιας, ορισμένοι να επιχειρούν, αξιοποιώντας το εκλογικό αποτέλεσμα, να πουν ότι το ΚΚΕ με τις Θέσεις του έρχεται σε αντίθεση με την ιστορία του και τη λενινιστική κληρονομιά.

Δεν είναι γελοίο να καταφεύγουν σε διάφορα τσιτάτα του Λένιν για να απορρίψουν αυτό που ο Λένιν απέδειξε και με το έργο του και με την πράξη, την μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917; Ότι ανάμεσα στον μονοπωλιακό καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν υπάρχει ενδιάμεσο σκαλοπάτι;

Αποφεύγουν σαν τον διάολο να τοποθετηθούν στα καίρια και συγκεκριμένα ζητήματα που θέτει το 19ο Συνέδριο! Π.χ. είναι ο σοσιαλισμός επίκαιρος και αναγκαίος, όσο ποτέ; Οι συμμαχίες του Κόμματος και η δράση του καθορίζονται και κρίνονται πρώτα απ' όλα από το κατά πόσο υπηρετούν αυτόν το σκοπό; Κατά πόσο ριζοσπαστικοποιούν τις συνειδήσεις της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, βοηθούν να χειραφετηθούν απέναντι στην αστική τάξη, τα ανώτερα μεσαία στρώματα, την εργατική αριστοκρατία κλπ;

Όταν πάνε ορισμένοι να τοποθετηθούν στα συγκεκριμένα, τότε αποκαλύπτονται. Π.χ., ο Π. Γεωργιάδης, αφού κατηγορεί το ΚΚΕ για όλες τις συνέπειες της κρίσης, αλλά και τις αναδιατάξεις στο πολιτικό σύστημα, καταλήγει ότι «φανήκαμε φανερά ανέτοιμοι». Το ΚΚΕ βρέθηκε ανέτοιμο; Με ποιο κόμμα μας συγκρίνει στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο;

Τα συνθήματα που έριξε το ΚΚΕ «θα πτωχεύσει ο λαός ή η πλουτοκρατία», «πατριωτισμός είναι να μην πτωχεύσει ο λαός», «ξεσηκωμός», «λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε» κλπ, τα διάβασε πουθενά αλλού ή τα είπε κανένας άλλος προτού να αρχίσουν να γίνονται ορατές οι συνέπειες; Υπάρχει άλλο κόμμα που να μάτωσε για να οργανώσει την εργατική λαϊκή πάλη, όσο το ΚΚΕ; Γίνανε αλλού μεγαλύτεροι αγώνες απ' ό,τι εδώ; Αλήθεια, η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού δεν έχει σχέση και με τις παρεμβάσεις συγκεκριμένων μηχανισμών, με εμφανή στόχο να εμποδιστούν λαϊκές μάζες να προσεγγίσουν τις θέσεις του ΚΚΕ; Δεν είδαν, δεν ξέρουν για αστικές δυνάμεις και ΜΜΕ, για στελέχη ΠΑΣΟΚ και συνδικαλιστικές δυνάμεις που στήριξαν στις πρώτες εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ;

Μία ενδιαφέρουσα τοποθέτηση (ομιλία Κουτσούμπα για το 19ο Συνέδριο)


Η iskra με αυτόν τον χαρακτηρισμό αγκαλιάζει κάθε άρθρο που βάζει διαφωνία με τις θέσεις στον προσυνεδριακό. Η παρακάτω τοποθέτηση για την iskra δεν έχει ενδιαφέρον οπότε ας την προσπεράσουν..

«Βρισκόμαστε πλέον 3 εβδομάδες πριν ανοίξει την αυλαία του το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, στις 11 Απρίλη του 2013. Ήδη έχουν ολοκληρωθεί οι συνελεύσεις των ΚΟΒ, οι Αχτιδικές και Νομαρχιακές Συνδιασκέψεις, ολοκληρώνονται οι Συνδιασκέψεις Περιοχών που εξέλεξαν τους αντιπροσώπους για το Συνέδριο.

Πρόκειται για Συνέδριο ιστορικής σημασίας, άλλωστε γι' αυτό έχει συγκεντρώσει και τα πυρά των αντιπάλων, κάθε είδους αντιπάλων. Το Κόμμα μας έχει συγκεντρώσει δεκαετίες τώρα, ιδιαίτερα τα τελευταία 20 χρόνια, τεράστια εμπειρία, τόσο θετική, που την αξιοποιούμε δημιουργικά, ενσωματώνοντάς την στις αποφάσεις μας, στις επεξεργασίες μας, στις θέσεις μας, όσο και αρνητική που την μελετάμε, κάνουμε διορθωτικές κινήσεις, βελτιώνουμε τη δουλειά μας, ξεπερνάμε τις αδυναμίες μας.

Μέσα στις Οργανώσεις διεξάγεται πλατιά ελεύθερη συζήτηση των κομματικών ζητημάτων, ασκείται συντροφική κριτική και εκτίμηση των γεγονότων της κομματικής ζωής και δράσης. Το Κόμμα μας αξιοποιεί σήμερα, επωφελείται όσο αυτό είναι δυνατόν, από τις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για όσο γίνεται πιο αναλυτική συζήτηση του προβληματισμού των κομματικών μελών και στελεχών, των φίλων του Κόμματος. Με διεξοδική συζήτηση για μήνες μέσα στις Οργανώσεις μας προσυνεδριακά, με αφορμή άλλα γεγονότα, συνδιασκέψεις, συσκέψεις και άλλα, κάτι που δεν το έχουν πετύχει όλα μαζί τα υπόλοιπα κόμματα, που έχουν στη διάθεσή τους περισσότερα μέσα, και χρηματικά και υλικά και άλλα, που έχουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, έχουν τον Τύπο και τα άλλα ΜΜΕ με το μέρος τους.

Εμείς υποστηρίζουμε και αποδείχνουμε ότι όλα τα άλλα κόμματα, εκτός από το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, λένε ψέματα όταν επικαλούνται τη δημοκρατία. Δεν έχουν δικαίωμα να βάζουν στο στόμα τους το ΚΚΕ, την ώρα που όλο αυτό το συνονθύλευμα των οπορτουνιστών και η ηγεσία τους δεν ρωτάνε κανέναν από τα μέλη τους, δεν λειτουργούν οι οργανώσεις τους, στοιχίζονται γύρω από πρόσωπα με βάση την τηλεοπτική εικόνα και το σταρ σύστεμ, φραξιονίζουν συνεχώς και αλληλοϋπονομεύονται όλη την ώρα και άλλα γνωστά.

Όσοι σύντροφοι και φίλοι παρασύρονται από τις κραυγές τους, ακόμα και κάποιων ελάχιστων μέσα στο Κόμμα, αλλά κυρίως πρώην, πρέπει να ξέρουν ότι: Η υπεράσπιση από μέρους τους μιας πλαδαρής, όχι γερά συσπειρωμένης Κομματικής Οργάνωσης, η εχθρότητά τους από την ιδέα της οικοδόμησης του Κόμματος από τα πάνω προς τα κάτω και από τα κάτω προς τα πάνω, που την ονομάζουν γραφειοκρατική, η εχθρότητά τους προς κάθε ιδέα συλλογικότητας, ελέγχου, πειθαρχίας, η τάση τους προς την αυτονομία, την ύπαρξη τάσεων και άλλα ενάντια στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, οδηγούν σε ένα κόμμα που με μαθηματική ακρίβεια θα γίνει υποχείριο της αστικής τάξης, θα ενσωματωθεί, θα μεταλλαχθεί, θα διαλυθεί.

27 Μαρτίου, 2013

Ηθική αγνοείται!


Το παρακάτω κείμενο είναι αναδημοσίευση από το blog RED ATTACK

Η αλήθεια είναι πως για το συγκεκριμένο ζήτημα που μπαίνει στο blog ή δεν το είχα προσέξει ή μπορεί να μην του είχα δώσει τη σημασία που θα έπρεπε, νομίζοντας πως ο συγκεκριμένος δεν ήταν εν ενεργεία δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη.

Με κάθε πρόταση που διάβαζα στο αναδημοσιευμένο άρθρο που καταχωρώ εξοργιζόμουν όλο και περισσότερο..

Διαφωνείς με το ΚΚΕ και το διατυμπανίζεις σε επώνυμα φραξιονιστικά sites;

Με γεια σου και χαρά σου!

Εφόσον όμως διάλεξες στρατόπεδο μην το παίζεις δίπορτο εκτός αν ψάχνεις την ηρωική έξοδο με αποζημίωση βεβαίως βεβαίως..

Ποιητής εκ του προχείρου, έχων τη μορφή του χοίρου…

(Ο λόγος για τον κύριο Πέρπερα)

Διαβάζω στον «εργατικό αγώνα» τα ποιήματα ενός κυρίου Πέρπερα, ο οποίος είναι δημοσιογράφος στον Ριζοσπάστη, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται είναι και «συνεργάτης» ποιητής στον «εργατικό αγώνα» και, δεν ξέρουμε πού αλλού… Για να συνταιριάξεις αυτές τις ιδιότητες ή είσαι μεγάλος ακροβάτης ή πολύ τιποτένιος.

Διαβάζω, λοιπόν, πάντα στον «εργατικό αγώνα» ότι ο Ν. Πέρπερας τους έστειλε νέα αδημοσίευτα ποιήματα, τα οποία συνοδεύει με ένα σχόλιο. Λέει ο Ν. Πέρπερας στον φιλόξενο για τις ανησυχίες του (όπως και οποιουδήποτε άλλου μπορεί να αξιοποιηθεί ενάντια στο ΚΚΕ) «εργατικό αγώνα»: «Τα άρθρα σας αποτελούν μια όαση μαρξιστικής – λενινιστικής σκέψης, ένα μετερίζι που στέκεται ακόμη όρθιο, ένα μαχητικό περιστέρι που προσπαθεί να περάσει αλώβητο από τις φοβερές συμπληγάδες του σεχταρισμού και του οπορτουνισμού των επίσημων κομμάτων της αριστεράς»…

Σα δε ντρέπεται. Είναι συντάκτης στον Ριζοσπάστη, δηλαδή στο όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, δηλαδή πληρώνεται για να εκλαϊκεύει τις θέσεις του ΚΚΕ, να συμβάλλει στην προώθηση των θέσεων του ΚΚΕ στο λαό και την ίδια στιγμή αυτός χαρακτηρίζει το ΚΚΕ σεχταριστικό; Και δηλώνει ότι ο σκουπιδοτενεκές του «εργατικού αγώνα» είναι «όαση μαρξιστικής – λενινιστικής σκέψης»; Γράφει στον Ριζοσπάστη και γράφει και στον Εργατικό Αγώνα; Σα να λέμε γράφει στον Ριζοσπάστη και γράφει και στην Αυγή; Και ποιες θέσεις γράφει; Του ΚΚΕ ή του Εργατικού Αγώνα; Ή είναι τόσο υποκριτής που μπορεί να κάνει αντιγραφή τις θέσεις του ΚΚΕ στον Ριζοσπάστη και να γράφει τις θέσεις του «εργατικού αγώνα» στον «εργατικό αγώνα»; Μιλάμε για ελεεινό τύπο.

Με τι τσίπα μένει στον Ριζοσπάστη και παριστάνει τον υπερασπιστή των θέσεών του, από τη στιγμή που επιτίθεται στο ΚΚΕ και μάλιστα δημόσια, δια μέσου προβοκατόρικης ιστοσελίδας; Αλλά η τιμιότητα εκλείπει στους κύκλους των αθλίων και των προβοκατόρων. Δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη να διαφωνεί με τον Ριζοσπάστη και το ΚΚΕ και να το δηλώνει δημόσια και μάλιστα σε εχθρική απέναντι στο ΚΚΕ ιστοσελίδα, της οποίας οι ιδιοκτήτες έχουν ξεκόψει από το ΚΚΕ και από το εργατικό κίνημα; Πόσο πιο χαμηλά στο βόθρο θα πέσουν ακόμα ορισμένοι;


Με αφορμή την Κύπρο, η θέση της "εξαρτημένης" Ελλάδας (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε και κάποιοι να μυγιαστούν)

Η εξαρτημένη Ελλάδα και η αστική τάξη της χώρας μας που απλώς ακολουθεί καταϊδρωμένη..

Ας δούμε παρακάτω την εξαρτημένη αστική τάξη της χώρας μας πως παλεύει στην Κύπρο και αναλόγως να φτιάξουμε και τα μέτωπα μας με κάποιους από αυτούς. Σωστά; Σωσταααά... ( το πιάσατε ε; )

Ας συμμαχήσουμε λοιπόν με:


  • Δάκης Ιωάννου, ιδιοκτήτης της J&P Αβαξ
  • Γιώργος Δαυίδ δηλαδή Coca-Cola Hellenic 
  • Νίκος Σιακόλας  μεγαλομέτοχος της Λαϊκής και έχει ο θεός 
  • Όμιλος Φουρλής
  • Πάνος Γερμανός 
  • Όμιλος Μαρινόπουλος 
  • Απόστολος Βακάκης της Jumbo
  • Θεοχαράκης 
  • ΟΠΑΠ
  • Όμιλος Ελληνικών Πετρελαίων, που ελέγχει μερίδιο άνω του 32% στην αγορά καυσίμων
  • Kleemann 
  • Πλαστικά Θράκης 
  • Autohellas
  • Αλλαντοβιομηχανία Υφαντής 
  • Αλουμύλ 
  • Druckfarben
  • Όμιλος ΒΙΟΧΑΛΚΟ (ΧΑΛΚΟΡ, ΣΙΔΕΝΟΡ κ.ά.) 
  • Όμιλος Καλλιμάνης 
  • ΕΛΓΕΚΑ 
  • Νάκας 
  • Cyta Ελλάδος, θυγατρική του Eθνικού Oργανισμού Tηλεπικοινωνιών Κύπρου
  • Τιτάνας 
  • Intralot 
  • Marfin Investment Group

Κατόπιν σχετικής επικοινωνίας της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς. Η σημερινή έκθεση του ομίλου της MIG στην Κύπρο αποτυπώνεται κυρίως στην επένδυση στο ξενοδοχείο «Hilton» στη Λευκωσία μέσω της MIG Leisure Limited και στην κλινική «Ευαγγελισμός Πάφου» μέσω της Διαγνωστικόν και Θεραπευτικόν Κέντρον Αθηνών Υγεία Α.Ε., ο συνολικός κύκλος εργασιών των οποίων αποτελεί ποσοστό περίπου 1%. Επιπλέον, η θυγατρική του ομίλου Vivartia Συμμετοχών Α.Ε. διατηρεί μειοψηφική συμμετοχή ποσοστού 10% στη γαλακτοκομική εταιρεία Χαραλαμπίδης-Κρίστης ΛΤΔ (πρώην Vivartia Cyprus Ltd), ενώ η συμμετοχή της MIG στη Cyprus Popular Bank Λαϊκή Public Co Ltd έχει περιοριστεί σε ποσοστό 0,69% επί του συνόλου του μετοχικού κεφαλαίου και αποτιμάται σύμφωνα με την τρέχουσα χρηματιστηριακή της αξία.


Αλλά και στην ναυτιλία δεν υπάρχει καμία αναβαθμισμένη θέση των Ελλήνων εφοπλιστών...! Χωράει ένα μέτωπο κι εδώ...

Οι σχέσεις του ελληνικού με τον κυπριακό εφοπλισμό είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μέσα από το πέρασμα του χρόνου. Στη Μεγαλόνησο βρίσκονται εγκατεστημένες πολλές ναυτιλιακές εταιρείες, μεταξύ των οποίων ελληνικών, γερμανικών ή σουηδικών συμφερόντων, οι οποίες απασχολούν στα γραφεία τους 4.500 εργαζομένους και στα πλοία τους περί τους 55.000 ναυτικούς.

Η Κύπρος αποτελεί μια σημαντική βάση για την ελληνική ναυτιλιακή βιομηχανία. Οι περισσότεροι  Ελληνες πλοιοκτήτες έχουν τραπεζικούς λογαριασμούς στο Νησί της Αφροδίτης, κυρίως κεφάλαια κίνησης, ενώ πολλά είναι τα ελληνικών συμφερόντων πλοία τα οποία διαχειρίζονται  ναυτιλιακές εταιρείες με έδρα την Κύπρο. Υπολογίζεται ότι στο κυπριακό νηολόγιο είναι εγγεγραμμένα 247 πλοία ελληνικών συμφερόντων  συνολικής χωρητικότητας 16,3 εκατομμυρίων τόνων.  Ταυτόχρονα, η Κύπρος αποτελεί σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα διαχείρισης πλοίων στον κόσμο και το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, το οποίο θα υποστεί ζημιά μετά τις τελευταίες εξελίξεις.

Στο Ναυτιλιακό Επιμελητήριο Κύπρου είναι εγγεγραμμένες 147 ναυτιλιακές εταιρείες, από τις οποίες 60 ανήκουν απευθείας σε πλοιοκτήτες. Οι εταιρείες αυτές έχουν κεφάλαια στις τράπεζες του νησιού τα οποία δεν μπορούν να κινήσουν, αν και μεγάλο μέρος της ναυτιλιακής δραστηριότητας, όπως ναυπηγήσεις ή αγορές πλοίων αλλά και ναυλώσεις, πραγματοποιείται μέσω διεθνών τραπεζών. Το 2011 η ναυτιλία εισέφερε το 6%-7% του ΑΕΠ της χώρας. Το κυπριακό νηολόγιο βρίσκεται στη 10η θέση του παγκόσμιου στόλου και στην τρίτη στην Ευρώπη, με εγγεγραμμένα περισσότερα από 1.650 πλοία ολικής χωρητικότητας που προσεγγίζει τους 20 εκατ. GT.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Marine Information Services, στη λίστα με τις ναυτιλιακές εταιρείες που έχουν έδρα στην Ελλάδα, ανήκουν σε Ελληνες και Κύπριους εφοπλιστές και έχουν πλοία υπό κυπριακή σημαία είναι, μεταξύ άλλων, ο κ. Μιχάλης Γκιόκας της Navarone με 28 από τα 29 πλοία του, ο κ. Πόλυς Βάσου Χατζηιωάννου της  SafeBulkers με 23 από τα 25, ο κ. Ανδρέας  Χατζηγιάννης του ομίλου Cyprus Sealines με 17 από τα 28, ο κ. Ιωάννης Κούστας της Danaos με 11 από τα 62, ο κ. Χαράλαμπος Μυλωνάς της Τransmed με 11 από τα 14, ο κ. Βασίλης Θεοχαράκης της Teo Shipping με 8 από τα 9, η Angelakos Hellas με 7 στα 7, ο κ. Φίλιππος Ευσταθίου της Efnav με 7 στα 8, η κυρία Ευγενία Δασκαλοπούλου της Ali με 6 στα 6 και ο κ. Διαμαντής Διαμαντίδης της Marmaras με 5 στα 42 πλοία.



Μ. Παπαδόπουλος: Χρεοκόπησαν το «ναι» της υποταγής και το κάλπικο «όχι» (VIDEO) - 902.gr



Το πρώτο μάθημα, το οποίο δίνει το προηγούμενο πενθήμερο, είναι ότι «οι λύκοι δεν μπορούν να φυλάξουν τα πρόβατα», τόνισε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας το πρωί της Τετάρτης, στην εκπομπή «Κοινωνία ώρα MEGA», σχετικά με τις εξελίξεις στη Κύπρο.

«Όποιος περιμένει κάτι τέτοιο, είτε αυταπατάται είτε εξαπατά συνειδητά. Και αυτό αφορά και αυτούς που λένε τα υποτιθέμενα μεγάλα "ναι" (...) και αυτούς που λένε τα κάλπικα "όχι"» πρόσθεσε, σημειώνοντας ότι στην Κύπρο «δοκιμάστηκε η απάτη μιας "φιλολαϊκής" διαπραγμάτευσης εντός των τειχών (...) η "φιλολαϊκή" επαναδιαπραγμάτευση η οποία σέβεται τις δεσμεύσεις της ΕΕ, η οποία υποκλίνεται σε αυτές τις δεσμεύσεις».

Υπογράμμισε ακόμα πως «χρεοκόπησε η γραμμή είτε του “ναι” -της υποταγής- είτε του κάλπικου “όχι”, που οδηγούν στον ίδιο παρονομαστή. Να θυσιάζονται τα λαϊκά δικαιώματα».

Το στέλεχος του ΚΚΕ επισήμανε ότι «όσο εφικτό είναι να υπάρξει ΝΑΤΟ των λαών, όσο εφικτό ήταν να υπήρχε φιλολαϊκή Ιερά Συμμαχία σε μία άλλη ιστορική περίοδο, άλλο τόσο πιθανό είναι να υπάρξει και ΕΕ των εργαζομένων, την ώρα που έχουμε μία ΕΕ που από την ίδρυσή της, την ιστορία της, τους καταστατικούς της στόχους και την πείρα που βλέπουμε, υπηρετεί τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Η λύση λοιπόν δεν είναι μία διαπραγμάτευση εντός των τειχών».

Γίνεται πρόσθεσε «να βαδίσουμε σε έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο, αποδέσμευσης από την ΕΕ και κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, που θα επιτρέψει να γίνει πραγματική διαπραγμάτευση και με τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Θα επιτρέψει τότε να γίνει πραγματική διαπραγμάτευση και όχι αυτή η καρικατούρα διαπραγμάτευσης, που έγινε υποτίθεται με τις φίλιες δυνάμεις του μεσογειακού νότου και με την άσφαιρη, κενή περιεχομένου πρόταση προς τη Μόσχα».

Τέλος, τόνισε πως «χρειάζεται να αναμετρηθούμε απέναντι στην πραγματικό αντίπαλο και ο λαός της Ελλάδας και ο λαός της Κύπρου, σε μία πολύ κρίσιμη συγκυρία, που το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τα οικονομικά, τα λαϊκά δικαιώματα στο επίπεδο της οικονομίας. Έχουμε με πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο αυτή τη στιγμή, στην ανατολική Μεσόγειο, την ώρα που γίνονται προσεγγίσεις Ισραήλ-Τουρκίας, που επιχειρείται να κλείσουν Κουρδικό, Παλαιστινιακό και Κυπριακό σε βάρος των ασθενέστερων λαών της περιοχής. Σε μία συμφωνία η οποία έχει επιταχυνθεί και με την έλευση του προέδρου Ομπάμα».

Πού πήγαν οι «σύμμαχοι» που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ;


Ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι με άλλες συμμαχίες, μια αστική κυβέρνηση μπορεί να πετύχει καλύτερη διαπραγμάτευση στην Ευρωζώνη για τη διαχείριση της κρίσης. 

Τι δείχνουν οι εξελίξεις;

Μετά τις επισκέψεις του σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, στη Γερμανία και τις ΗΠΑ, ο Αλ. Τσίπρας είχε δηλώσει ότι στόχος του ήταν «η διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος», καθώς «είναι μέρος ενός ευρύτερου ευρωπαϊκού και παγκόσμιου προβλήματος, και πιστεύω ότι με μια πολυδιάστατη οπτική για την εξωτερική μας πολιτική, μπορούμε να αναζητήσουμε συμμάχους στην παγκόσμια σκακιέρα, αλλά και να διευρύνουμε ρωγμές και την ατζέντα της διαπραγμάτευσης εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου». Τα ίδια πάνω - κάτω υπεδείκνυε ο ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση Αναστασιάδη τις τελευταίες μέρες, μετά το «όχι» της κυπριακής Βουλής στο πρώτο σχέδιο του Γιούρογκρουπ, καλώντας τους Κύπριους να αναζητήσουν συμμαχίες και βοήθεια εκτός της Ευρωζώνης ή σε ευρωπαϊκές δυνάμεις ανταγωνιστικές προς τη Γερμανία, προκειμένου να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική τους ισχύ στις συνεννοήσεις με την τρόικα και να επιλεγεί τελικά ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης στην Κύπρο, στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να προσδώσει φιλολαϊκά χαρακτηριστικά. Το αποτέλεσμα της κυπριακής διαπραγμάτευσης είναι πια γνωστό και επιβεβαιώνει ότι καμία κυβέρνηση, που έχει για διακηρυγμένο στόχο να διαχειριστεί τον καπιταλισμό και την κρίση του, δεν μπορεί να πάρει φιλολαϊκές αποφάσεις. Επιβεβαιώθηκε ακόμα ότι η διαπραγμάτευση εντός της Ευρωζώνης δεν αφορά το λαό, αλλά τους καλύτερους όρους διάσωσης των μονοπωλίων και ότι βάση για τις διεθνείς συμμαχίες στον καπιταλισμό δεν είναι η φιλευσπλαχνία ορισμένων χωρών απέναντι σε άλλες (π.χ. Ρωσία - Κύπρος), αλλά τα ιδιαίτερα συμφέροντα της αστικής τάξης κάθε χώρας, που επιβάλλουν τις αντιπαλότητες και τις μεταξύ τους κολεγιές.

Tην ΑΓΕΤ την έκλεισε το ΠΑΜΕ..;


Η «αναδιάρθρωση» της ΑΓΕΤ...

Στο κλείσιμο του εργοστασίου τσιμέντου στη Χαλκίδα αποφάσισε να προχωρήσει η διοίκηση της ΑΓΕΤ Ηρακλής, στο πλαίσιο «προγράμματος αναδιάρθρωσης», αφήνοντας «στον αέρα» 236 εργάτες και τις οικογένειές τους. Η εταιρεία συνδέει την απόφασή της με την ανάγκη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες «της ύφεσης στον κατασκευαστικό τομέα», η οποία άλλωστε έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, παρασύροντας σε αδιέξοδο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Ομως, η... κλάψα της εταιρείας για τις συνέπειες της ύφεσης, δεν μπορεί να κρύψει τα τεράστια οφέλη που θα προκύψουν για την ίδια από την «αναδιάρθρωση». Οπως εξηγεί, στόχος του προγράμματος αναδιάρθρωσης είναι «η στήριξη της βιωσιμότητας της εταιρείας και η διασφάλιση των προϋποθέσεων για ανάπτυξη των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ομίλου, τόσο στην εγχώρια αγορά, όσο και στις αγορές του εξωτερικού». Στο εξής η παραγωγή θα βγαίνει από τις μονάδες σε Βόλο και Μηλάκι Εύβοιας, «αξιοποιώντας τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα, ιδιαίτερα των λιμενικών τους εγκαταστάσεων». Από «τη νέα παραγωγική δομή η εταιρεία αξιοποιεί πλήρως τις δυνατότητες των δυο παραγωγικών μονάδων και της εφοδιαστικής αλυσίδας της ΑΓΕΤ Ηρακλής, αυξάνει την παραγωγικότητά της κατά 30%, διασφαλίζει τη βιωσιμότητά της και ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του μέλλοντος, ενδυναμώνοντας και εδραιώνοντας τη θέση της ως εξαγωγικής δύναμης στη λεκάνη της Μεσογείου».
    
... «κυνηγά» περισσότερα κέρδη

Δηλαδή, με λίγα λόγια, από τη μία μεριά 236 οικογένειες κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς μεροκάματο κι από την άλλη, ο όμιλος της «Lafarge» (στον οποίο ανήκει εδώ και χρόνια η ΑΓΕΤ) αυξάνει την παραγωγικότητά της και μειώνει το κόστος παραγωγής βάζοντας πλώρη για νέες αγορές στη Μεσόγειο. Παίρνει μέτρα για να εξασφαλίσει μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά και να επικρατήσει έναντι των ανταγωνιστών της, προσπαθώντας να αξιοποιήσει τις συνθήκες της κρίσης (όπου μαζικά κλείνουν ή εκτοπίζονται εταιρείες) για να ενισχυθεί.
Αυτός είναι ο καπιταλισμός, αυτές είναι και οι συνέπειες των κρίσεων που τον χαρακτηρίζουν: καταστροφή για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες (ανεργία, μειώσεις μισθών, ελαστική «απασχόληση» κτλ.) κέρδη για το κεφάλαιο. Κεφάλαιο που γίνεται όλο και πιο επιθετικό, καθώς η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή του μεγιστοποιεί τη μανία με την οποία οι αστοί ως τάξη πολεμούν για να αρπάξουν τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργάτες - πλούτος που μεγαλώνει διαρκώς - αλλά ταυτόχρονα και το μένος με το οποίο ορμούν στην εργατική τάξη, λεηλατώντας τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τις ανάγκες της.

26 Μαρτίου, 2013

Ο βόθρος του εργατικού αγώνα ξαναχτυπά..

Και επειδή πρέπει να μιλήσουμε και στη γλώσσα τους και στην ηθική τους..

ΠΟΣΟ ΠΟΝΑΕΙ όταν οι αποφάσεις πάνε ομόφωνα; ΠΟΣΟ;

Τόσο όσο ώστε οι φραξιονιστές να εγκαλούν την ΓΓ για παραβίαση αρχών;
Τόσο όσο ώστε να βγάζουν όλο το κόμμα ηλίθιο..

Τόσο..

Πέφτει τέτοια ιδεολογικοπολιτική φάπα στις οργανώσεις που τα πληκτρολόγια έχουν πάρει φωτιά μπας και περισωθεί η ενότητα της αριστεράς...


«Ερνστ Τέλμαν, ο γιος της τάξης του»



Παρατείνεται για τρίτη εβδομάδα η προβολή της ταινίας «Ερνστ Τέλμαν, ο γιος της τάξης του», του βραβευμένου σκηνοθέτη Kurt Maetzig, στο πλαίσιο του κινηματογραφικού αφιερώματος στον Γερμανό κομμουνιστή Ερνστ Τέλμαν, αποκλειστικά στον κινηματογράφο «ΤΙΤΑΝΙΑ CINEMAX».

Η ταινία θα προβάλλεται καθημερινά από  28 Μάρτη έως 3 Απρίλη  στις 17.00 και στις 19.00.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Kurt Maetzig

Σενάριο: Willi Bredel, Michael Tschesno-Hell

Πρωταγωνιστούν: Günther Simon, Hans-Peter Minetti, Erich Franz, Erika Dunkelmann

Μουσική: Wilhelm Neef

Η ταινία έχει λάβει το «Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού» και το «Βραβείο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» στο Karlovy Vary International Film Festival 1956.

Ντροπή στους εργάτες της OPEL στη Γερμανία που διώχνουν τις επιχειρήσεις από την πατρίδα τους!



Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της ΟPEL στο Μπόχουμ έδωσαν μια ηχηρή απάντηση στο Γενικό Συμβούλιο Προσωπικού της εταιρείας που καλύπτει τα εργοστάσια όλης της Γερμανίας και στην ηγεσία του Συνδικάτου Μετάλλου. Απέρριψαν τον συμβιβασμό που είχε κάνει το Γενικό Συμβούλιο του συμβιβασμένου συνδικάτου με περιορισμό μισθών και επιδομάτων προκειμένου να διατηρηθεί η παραγωγή αυτοκινήτων μέχρι το 2016.


Το 76,1% των 2.280 εργαζόμενων στο εργοστάσιο ψήφισαν κατά. Η διεύθυνση της εταιρείας δήλωσε ότι δεν θα προχωρήσει σε νέες διαπραγματεύσεις και απειλεί ότι θα κλείσει το εργοστάσιο στα τέλη του 2014. Οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια της OPEL στο Ρύσσελσχαϊμ, το Κάιζερσλαουτερν και το Ντουντενχόφεν είχαν ήδη ψηφίσει υπέρ του συμβιβασμού.