30 Απριλίου, 2013

Χρυσαυγίτες, το θυσιαστήριο της Λευτεριάς είναι ο εφιάλτης σας! ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ στους 200 κομμουνιστές..

«...Οι άντρες βγάζανε στο πέρασμά τους τα καπέλα, οι γυναίκες τρέχανε και κουβαλούσανε λουλούδια κι όλοι ήταν θαρρείς σαν υπνωτισμένοι απάνω από τις σταγόνες το αίμα τους, που 'τρεχε κι έπηζε κι η γης δεν το έπινε και γινότανε αυλάκια... Μέσα στο χώρο της εκτέλεσης, οι εργάτες του δήμου κουβάλησαν από το δίπλα χωράφι με φτυάρια πολύ χώμα για να ρουφήξει το αίμα...». Λέει ο Θανάσης, για την Πρωτομαγιά του 1944, στο βιβλίο της Μέλπως Αξιώτη, «Πρωτομαγιές».
Συγκλονιστική η θυσία των 200 κομμουνιστών, από την Ακροναυπλία και την Ανάφη, που πλήρωσαν με τη ζωή τους το θάνατο του Γερμανού στρατηγού...
Κανείς δεν ήξερε, κανείς δε φανταζόταν, κανείς δεν μπορούσε να βγάλει σωστά το «λογαριασμό», πόσο κοστίζει σε ελληνικό αίμα ένας στρατηγός του Χίτλερ... Μέχρι, που βγήκε η διαταγή...

«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες.
Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.
2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.
Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. ταγματασφαλίτες και λοιποί "πατριώτες") εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.
Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».
Και ήτανε μουντή, λένε, εκείνη η Πρωτομαγιά... Σαν να θρηνούσε ο ουρανός το θάνατο των 200 παλικαριών...

Ο δρόμος από το Χαϊδάρι μέχρι την Καισαριανή γέμισε ρούχα, σημειώματα, περηφάνια και πατριωτισμό. Κανείς δε λύγισε. Κανείς δε ζήτησε να του χαριστεί η ζωή. Μόνο εκδίκηση ζητούσαν και αγώνα για τη λευτεριά. Αλλωστε, η ζωή κατακτάται, δε χαρίζεται...
Στην πρώτη γραμμή ο Ναπολέων Σουκατζίδης, ο κομμουνιστής, ο οποίος μπορούσε να ζήσει και να πάει άλλος στο εκτελεστικό απόσπασμα στη θέση του, απέδειξε το μεγαλείο του, λέγοντας ΟΧΙ...

Τα σημειώματα γράφτηκαν με αίμα, πάνω σε κομμάτια από ύφασμα και ρίχτηκαν στο δρόμο. Παράκληση στους περαστικούς, να γίνουν αγγελιοφόροι θανάτου, στις οικογένειες των ηρώων...

«Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος» (Νίκος ΜΑΡΙΑΚΑΚΗΣ).
«Αγαπημένοι μου, ο θάνατός μου δε θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για την πάλη που διεξάγετε. Σφίξτε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια απ' τη νέα δοκιμασία. Ετσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ. Με πολλή αγάπη. Σας φιλώ Μήτσος ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑΣ».
«Φώτην Σουκατζίδην, Αρκαλοχώρι, Ηρακλείου, Κρήτης,
Πατερούλη,
Πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου. Ν' αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα σου και την αδερφούλα μου, κι οι δυο μεγάλοι άνθρωποι.
Γεια, γεια πατερούλη. Ναπολέων ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ».
Σημειώματα, ελπίδα για το μέλλον. Δεσμευτικά για τη συνέχιση του αγώνα μέχρι τη λευτεριά...
Δέκα φορτηγά χρειάστηκαν, να μεταφέρουν τους διακόσιους, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Η είδηση για την εκτέλεση διαδόθηκε σαν αστραπή. Πλήθος κόσμου μαζεύτηκε κι έψαχνε αν είναι κάποιος δικός του στα καμιόνια του θανάτου.
Και έφτασαν στον τόπο της θυσίας. Ανά εικοσάδες γίνονταν οι εκτελέσεις. Δέκα φορές. Κι ο τοίχος της Καισαριανής κόκκινος. Το αίμα ζεστό κι υπάλληλοι του δήμου, να προσπαθούν να το μαζέψουν. Οι μελλοθάνατοι 'βαζαν τους νεκρούς στα φορτηγά. Πολλοί δεν πέθαναν αμέσως. Ξεψύχησαν στο δρόμο. Ηρωικές και οι τελευταίες τους λέξεις, «Ζήτω η λευτεριά. Εκδίκηση. Πεθαίνουμε για τη λευτεριά και τη λαοκρατία. Ζήτω το ΕΑΜ».

Κατάρες κι αναθέματα αντηχούσαν στην Καισαριανή. Θρήνος και οδυρμός ζωγράφιζαν εκείνη τη μέρα με τα πιο σκοτεινά χρώματα κι έγραφαν με το αίμα των 200 κομμουνιστών τις πιο περήφανες σελίδες της νεότερης ιστορίας.
Απομεσήμερο Δευτέρας, τέλειωσαν οι εκτελέσεις. Και οι 200. Μέχρι το βράδυ, λένε, τους είχαν θάψει όλους. Διακόσιοι τάφοι άνοιξαν, δεν μπόρεσαν όμως να θάψουν το κουράγιο, την ανδρεία και την αυταπάρνηση των αγωνιστών της Καισαριανής. Διακόσιοι θάνατοι, που ανάστησαν τη φλόγα για τη λευτεριά...
Κάθε χρόνο, στο Σκοπευτήριο, τον ιερό εκείνο τόπο της θυσίας των αγωνιστών της πατρίδας, γίνεται προσκλητήριο νεκρών, φόρος τιμής σ' εκείνους, που δέχτηκαν περήφανα το θάνατο, για να μας θυμίζει το καθήκον μας, για να μην ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας...
«...Μόνο θυμηθείτε το αν η ελευθερία δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας». 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ...

Oι φασίστες της Χρυσής Αυγής για την εργατική πρωτομαγιά!


Το φασισταριό της Χρυσής Αυγής έβγαλε ανακοίνωση για την πρωτομαγιά και αναφέρει:

«Η Χρυσή Αυγή τιμά τον Έλληνα εργαζόμενο και αγωνίζεται ενάντια σε όσους του στέρησαν την δουλειά και την ελπίδα. Λέμε όχι στην τρόικα, την ξεπουλημένη συγκυβέρνηση, την πλουτοκρατία και τους λαθρομετανάστες».

«Πάγιος στόχος του Εθνικιστικού Κινήματος είναι η αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου και η επανεκκίνηση της πρωτογενούς παραγωγής, που θα δώσει τη δυνατότητα παραγωγικής εργασίας με υψηλή αμοιβή και απόδοση σε όλους τους Έλληνες. Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά! Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες!»

Από την ιστορία του εργατικού κινήματος δε σκαμπάζουν οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής! Σίγουρα ο Σπάις δεν είπε πάντως 8 ώρες δουλειά και 16 ώρες μαχαιρώματα...

Αντί άλλης απάντησης ας απαντήσει ο Ρίτσος μέσα από την ποιητική συλλογή «Αγρύπνια»:

Παραμονές Πρωτομαγιάς

«...Οι μάνες σιδερώνουν
τα κόκκινα πουκάμισα
του Σικάγου...
- Πού το βρήκες, λοιπόν, αυτό το γέλιο
που αληθεύει τη ζωή;
Αυτήν την σημαία
κομμένη απ' την κορφή της φωτιάς
- πού τη βρήκες;
Τα πόδια που μπερδεύτηκαν στον ίσκιο τους
προχωρούν έξω απ' τον ίσκιο τους,
άλλα βήματα ανταμώνουν, προχωρούν.
Ανοίγουν τα παράθυρα και τα πρόσωπα.
Το φως ανδρώθηκε στους λόφους με τα καμπαναριά.
Πού πάτε;
Παραμονές Πρωτομαγιάς.
Οι μάνες σιδερώνουν
τα κόκκινα πουκάμισα του Σικάγου.
Ο άνεμος σφυρίζει το τραγούδι του
ανάμεσα στα σκοινιά των κρεμασμένων
και τα κατάρτια
ανάμεσα στα χαρακώματα
και τα χρόνια.
Σήκω λοιπόν απάνου
να δαγκώσεις το σταρένιο φως
ν' ακούσεις του δοντιού τη δύναμη
όλη τη γη ν' ακούσεις μες στη γεύση σου
ως να φαρδύνεις την περπατησιά και την ανάσα
ως να φαρδύνεις τα πλευρά
σα σιδερένια στεφάνια βαρελιού
που μέσα του κοχλάζει
κόκκινο το κρασί του κόσμου»

Νέα επίθεση στους μισθούς


Η τροπολογία του ΠΑΣΟΚ για προγράμματα που δήθεν θα ανασχέσουν την ανεργία με την προϋπόθεση όμως ότι οι εργαζόμενοι σε αυτά θα λαμβάνουν μισθό 490 ευρώ, μαρτυρά ένα και μόνο πράγμα: Κεφάλαιο και κυβέρνηση μεθοδεύουν νέο χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις και στους μισθούς και μετατρέπουν τα λεγόμενα Προγράμματα «Κοινωφελούς Εργασίας» ως τον πολιορκητικό κριό για να συμπιεστούν ακόμα παραπέρα οι μισθοί στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σκοπός τους δεν είναι η προστασία των ανέργων αλλά να συντρίψουν το εργατικό εισόδημα και ό,τι εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι εργαζόμενοι σε τέτοιου είδους προγράμματα, ονοματοδοτούνται ως «ωφελούμενοι άνεργοι». Κάτω από τον εκβιασμό της ανεργίας η συγκυβέρνηση προωθεί μια «γκρίζα» ομάδα «απασχολήσιμων» σε βασικούς κοινωνικούς τομείς και υπηρεσίες, όπως δήμους, σχολεία, νοσοκομεία, οι οποίοι θα αμείβονται περίπου με το επίδομα που λάμβαναν οι άνεργοι πριν ένα χρόνο, δουλεύοντας σκληρά. Να πώς το επίδομα ανεργίας μετατρέπεται σε «επίδομα εργασίας» και ο μισθός σε πρόσκαιρο βοήθημα.

Ετσι «πριν αλέκτορα φωνήσαι...», πριν δηλαδή ο ΣΕΒ προλάβει να πει, όπως το έκανε την περασμένη βδομάδα μέσω του προέδρου του, ότι σημασία δεν έχει το ύψος του μισθού και ότι αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει είναι η δουλειά και με όποια αμοιβή ελεήσουν κράτος και εργοδότες, η κυβέρνηση έσπευσε να συμμορφωθεί. Τη στιγμή μάλιστα, που χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι οδηγούνται στην απόλυση και πολλοί απ' αυτούς στην ανεργία. Γι' αυτό είναι τουλάχιστον πρόκληση να επικαλείται η κυβέρνηση τους ανέργους, όταν η ίδια απολύει υπαλλήλους. Ανακύκλωση και προσωρινή αντικατάσταση δημόσιων υπαλλήλων με δικαιώματα (όποια τους έχουν απομείνει) με φθηνούς εργαζόμενους με ημερομηνία λήξης, αυτή είναι η ουσία του προγράμματος.

Επιστημονικό Συνέδριο Mπρεχτ: Μικρούτσικος-Τσακνής-Λάζου-Μοσχόβος-Παπακων/νου









 Δείτε την τηλεοπτική συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στον «902.gr» (VIDEO)

28 Απριλίου, 2013

Το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του ΚΚΕ (19ο Συνέδριο)


Ναι ξέρω πως άργησα και σιγά μην περιμένατε να τα διαβάσετε από εδώ αλλά δε μπορεί να λείπουν...
To σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα του ΚΚΕ και το καταστατικό που ψηφίστηκαν στο 19ο Συνέδριο!






Κώστας Λέκκας (94 χρονών, σχεδόν συνομήλικος με το Κόμμα): Κρατάω γιατί πιστεύω στο ΚΚΕ


Με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας - ντοκιμαντέρ για τους Ελληνες ριζοσπάστες αγωνιστές των ΗΠΑ στις αρχές του περασμένου αιώνα, που προβάλλεται στους κινηματογράφους με τον τίτλο «Ταξισυνειδησία», αναζητήσαμε και συζητήσαμε με τον αγωνιστή κομμουνιστή Κώστα Λέκκα, που ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και δίνει την αφήγησή του και στην ταινία. Από τη συζήτηση αυτή με τον 94χρονο σήμερα αγωνιστή, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την πλούσια δραστηριότητά του και τη συνεισφορά του στο κίνημα.


--Πώς βρεθήκατε στην Αμερική και ποια η συμμετοχή σας στο κίνημα;
-- Προέρχομαι από οικογένεια μεταναστών Ελλήνων και έχω γεννηθεί στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια πήγαμε στην Ελλάδα, όπου η οικογένειά μου συμμετείχε στο κίνημα και εγώ επίσης, μαζί με πολλούς άλλους της γενιάς μου, στην τιμημένη ΕΑΜική Αντίσταση. Υπηρέτησα στον ΕΛΑΣ για δυόμισι χρόνια στην περιοχή του Ταΰγετου και του Πάρνωνα. Αργότερα αποφάσισα να γυρίσω στην Αμερική, και ως Αμερικανός πολίτης οι αμερικανικές αρχές δεν μπορούσαν να με εμποδίσουν να επαναπατριστώ παρόλο που είχα ένα φάκελο να! στην Ασφάλεια και στο υπουργείο Εσωτερικών ως κομμουνιστής. Εφτασα στη Νέα Υόρκη το Φλεβάρη του 1954. Εδώ υπήρχε το «Ελληνοαμερικανικό Βήμα», η εφημερίδα των Ελλήνων μεταναστών με προοδευτική κατεύθυνση. Εδώ βρήκα τον Χρήστο Νικολόπουλο, που ήταν υπεύθυνος της εφημερίδας. Ηταν η περίοδος του έντονου αντικομμουνισμού, του Μακάρθι και γίνονταν απελάσεις για την κομμουνιστική δράση, όπως η περίπτωση του σπουδαίου συντρόφου μας Νίκου Καλούδη και πολλών άλλων.

 -- Οι αναφορές που γίνονται στην ταινία αφορούν κυρίως την περίοδο μέχρι τη δεκαετία του '50 και ειδικά το κλίμα της περιόδου που οι Ελληνες εργάτες συμμετείχαν ενεργά στο ΚΚ ΗΠΑ, που είχε μεγάλη εκτίμηση στην εργατική τάξη και οργάνωνε τον αγώνα της. Πώς ερχόταν αυτός ο απόηχος σε εσάς;
-- Ηταν πολύ ισχυρές οι μνήμες από την «Ενωση του Σπάρτακου», που ήταν μια ταξική συνδικαλιστική ένωση των Ελλήνων εργατών. Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Γκας Χολ, τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ ΗΠΑ πριν φυλακιστεί και βοηθούσα πάντα το κόμμα. Μετά φτιάξαμε στην Αστόρια μια ομάδα και από τα νέα παιδιά που ερχόντουσαν μετανάστες. Δυστυχώς, μετά, το ΚΚ ΗΠΑ τράβηξε δεξιά, και με τον τρόπο τους διαλύσανε αυτή την ομάδα και άλλες ομάδες Ελλήνων κομμουνιστών σε άλλες πόλεις. Αργότερα είχα κάνει πρόεδρος στην «Ελληνοαμερικανική Δράση» και συμμετείχα ενεργά στην οργάνωση «Δημοκρατία» κατά την περίοδο της αντιδικτατορικής πάλης. Τότε είχαμε αναλάβει και τη στήριξη οικογενειών που είχαν ανθρώπους τους στην εξορία.
Δυστυχώς, εδώ και χρόνια δε βλέπω τίποτα να κινείται για την ταξική οργάνωση των εργατών, είναι διαλυμένα σχεδόν τα πάντα, και το ΚΚ ΗΠΑ έχει κάνει μεγάλη στροφή συμβιβασμού με το σύστημα. Εγώ είμαι 94 χρόνων και κρατάω γιατί έχω το πιστεύω μου, την ιδεολογία μου. Και θέλω να ζήσω περισσότερα χρόνια για να δω να γκρεμίζεται αυτό το βάρβαρο σύστημα που λέγεται καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός. Εύχομαι στο Κόμμα μας, το ΚΚΕ, να κρατάει πάντα γερά τη σημαία του αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Εργατικό δελτίο του ΠΑΜΕ 28 Απριλίου

Τσίπρας: Συνάντηση με «ΠΑΣΟΚ» Πορτογαλίας


Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μια συμμαχία των χωρών του Νότου, που θα βάλει τέλος στις αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, είναι μια συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης του λαού. Είναι μια πρόταση που, εκτός των άλλων,  κάνει προσπάθεια να εξωραΐσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια περίοδο που αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο ο αντιλαϊκός και αντιδραστικός χαρακτήρας αυτής της λυκοσυμμαχίας και ξεθωριάζουν τα απατηλά συνθήματα της «αλληλεγγύης» και της «σύγκλισης» που καλλιέργησαν συστηματικά όλα τα κόμματα στην Ελλάδα, πλην ΚΚΕ, και φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η πρόταση καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι, αν στην ΕΕ υπήρχε ένα αντίβαρο στην κυριαρχία της Γερμανίας, ένας άλλος άξονας χωρών (εν προκειμένω του νότου), τότε η ΕΕ θα μετατρεπόταν σε μια φιλολαϊκή ένωση. Όμως η ΕΕ – από την ίδρυση της – είναι αυτό ακριβώς που ζουν οι λαοί της και δε μπορεί να μετατραπεί σε κάτι άλλο. Είναι μια συμμαχία καπιταλιστικών κρατών, μια ένωση ανισότιμων καπιταλιστικών οικονομιών, που παρά τις μεταξύ τους διαφορές και αντιθέσεις για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης, υπηρετούν τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Γι’ αυτό άλλωστε και η αντιλαϊκή στρατηγική εφαρμόζεται ενιαία σε όλες τις χώρες ανεξαρτήτως μνημονίων ή ύψους χρεών. Και εφαρμόζεται επειδή το απαιτεί το κεφάλαιο σε κάθε χώρα (την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία κ.α.) και όχι επειδή το απαιτούν απλά κάποιοι δανειστές. Αυτό συνειδητά κρύβεται από το ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θέλει να κοροϊδεύει το λαό ότι το πρόβλημα είναι απλά ο διαχειριστής (η κυβέρνηση) της αντιλαϊκής στρατηγικής και του σημερινού δρόμου ανάπτυξης. Και ότι αν αυτό αλλάξει, τα προβλήματα θα λυθούν.

Μανωλάδα: Έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη από το ΠΑΜΕ στους εργάτες γης από το Μπαγκλαντές (VIDEO)


Συγκέντρωση που περιελάμβανε συγκλονιστικές στιγμές ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε στη Μανωλάδα σήμερα το πρωί, στον τόπο του μακελειού μέσα στη φυτεία που έγινε το χτύπημα ενάντια στους μετανάστες εργάτες γης από το Μπαγκλαντές, με αποτέλεσμα 28 από αυτούς να μεταφερθούν στο νοσοκομείο. Εκφράστηκε έτσι, η έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη από το ΠΑΜΕ στους εργάτες που δέχθηκαν τη δολοφονική επίθεση και μάλιστα τους παραδόθηκε 1,5 τόνος τρόφιμα που μεταφέρθηκε από αντιπροσωπεία της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.



Η συγκέντρωση άρχισε στις 9:00 με τη μαζική παρουσία των μεταναστών εργατών και Ελλήνων εργατών από συνδικάτα από την Πάτρα, τον Πύργο και την Καλαμάτα. Με τις σημαίες της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας και του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου να κυριαρχούν στο χώρο δόθηκε το στίγμα της ταξικής ενότητας ανεξάρτητα απο φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα.

Μιλώντας, εκ μέρους της Γραμματείας Μεταναστών του ΠΑΜΕ, η Σούλα Λαμπούδη τόνισε ότι χρειάζεται κοινός αγώνας όλων των εργατών, Ελλήνων και μεταναστών, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία κλπ. «Ένας για όλους όλοι για έναν» είπε χαρακτηριστικά και κάλεσε τους μετανάστες εργάτες να οργανώσουν την πάλη τους και με το ΠΑΜΕ. «Άμα είναι εδώ το ΠΑΜΕ δε φοβόμαστε τίποτα» φώναξε ένας από τους συγκεντρωμένους μετανάστες εργάτες.

Επίσης, η Σούλα Λαμπούδη απαίτησε να πληρωθούν οι εργάτες, που παραμένουν απλήρωτοι, αφού ο εργοδότης στην φυτεία ο οποίος εκμεταλλεύεται τους εργάτες, που δέχθηκαν την επίθεση, τους χρωστά δεδουλευμένα ύψους 200.000 ευρώ. Ζήτησε επίσης να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες που εργάζονται στη Μανωλάδα.

Ακόμη, το ΠΑΜΕ ζητά από τον υπουργό Εργασίας να παρέμβει για να πληρωθούν οι εργάτες.

Στη διάρκεια της σημερινής επίσκεψης του ΠΑΜΕ στη περιοχή διαπιστώθηκε οτι οι μεγαλοκαπιταλιστές κρατάνε απλήρωτους συνολικά τους Μπαγκλαντέζους εργάτες σε όλες τις φυτείες της φράουλας, ενώ για να σπάσουν την κινητοποίησή τους έχουν φέρει Ρουμάνους εργάτες στους οποίους για πρώτη φορά στα χρονικά της περιοχής καταβάλλονται τα μεροκάματα κάθε μέρα. Εγινε επίσης γνωστό ότι για τη Δευτέρα έχει κανονιστεί συνάντηση του υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση με τα μεγαλοαφεντικά της περιοχής που ζητάνε να τους επιτραπεί να συνεχίσουν το μάζεμα της φετεινής σοδειάς με τους εργάτες να παραμένουν χωρίς χαρτιά.

27 Απριλίου, 2013

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στο Επιστημονικό Συνέδριο για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ (VIDEO)


Τα τελευταία χρόνια ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια διοργάνωσης Επιστημονικών Συνεδρίων, αφιερωμένα στο έργο και την προσωπικότητα μεγάλων, πρωτοπόρων διανοητών-καλλιτεχνών, όπως ο Γιάννης Ρίτσος και ο Κώστας Βάρναλης. Φέτος κάνουμε ένα πιο τολμηρό βήμα - άλμα θα το χαρακτήριζα - αφιερώνοντας το Συνέδριο στον Μπέρτολτ Μπρεχτ, τον μεγαλύτερο θεατρικό συγγραφέα του 20ού αιώνα, σκηνοθέτη, ποιητή, διανοητή, τον στρατευμένο στην υπόθεση της απαλλαγής του κόσμου από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.


Ο Μπρεχτ υπήρξε μεγάλος κομμουνιστής διανοούμενος, πολυτάλαντος καλλιτέχνης. Έδωσε όλες του τις δυνάμεις σκύβοντας πάνω στα ανθρώπινα προβλήματα, για να δείξει - μέσω του έργου του - το δρόμο της απελευθέρωσης του ανθρώπου από την ταξική εκμετάλλευση και τον πόλεμο ως μία από τις μορφές της.

 Χαιρετισμός του Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ Θοδωρή Χιώνη στο Επιστημονικό Συνέδριο της ΚΕ του ΚΚΕ για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ (VIDEO)


Η έρευνα και η μελέτη του έργου του Μπέρτολτ Μπρεχτ, πέρα από την επαφή και τη γνωριμία, έχει μεγάλη σημασία και για πολλούς λόγους, που από το πλούσιο πρόγραμμα του Συνεδρίου θα επιβεβαιωθούν σίγουρα.

Ένας από τους λόγους συνδέεται με έναν πολύ σοβαρό στόχο που έχει η ΚΝΕ. Κι αυτός είναι να αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε μέλους της ΚΝΕ η ιδεολογική, πολιτική και πολιτιστική μόρφωση και καλλιέργεια, αυτά να είναι συνώνυμο της ιδιότητας του μέλους της ΚΝΕ. Είναι απαραίτητα στοιχεία για κάθε νέο και νέα που παίρνουν θέση μάχης στο μακρόπνοο και σκληρό αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.



Λέμε στόχο γιατί είναι μια διαρκής προσπάθεια, σταθερή, μόνιμη επιδίωξη, εμπλουτίζεται, δεν μπορείς να βάλεις όρια, να πεις έστω ότι τον προσεγγίζω. Το πιο σίγουρο είναι να αναγνωρίζεις τις αδυναμίες σου και έχουμε συναίσθηση ότι και πρέπει και μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα.

Σ’ αυτή, λοιπόν, την προσπάθεια το εκπληκτικό έργο του Μπρεχτ έχει ξεχωριστή θέση.

Μπέρτολτ Μπρεχτ: Για το «απλό που είναι δύσκολο να γίνει»


Διαβάστε εδώ ολόκληρη την ομιλία της Ελένης Μηλιαρονικολάκη στο Επιστημονικό Συνέδριο για τον Μπ. Μπρέχτ.

«Το θέμα δεν είναι να γνωρίσει κανείς τον ποιητή, αλλά τον κόσμο και όλους εκείνους που ο ποιητής θέλει μαζί τους να τον αλλάξει και να τον απολαύσει. Έτσι απλά και περιεκτικά όρισε ο Μπρεχτ τη στάση του απέναντι στην Τέχνη. Κι αυτή η στάση του εξηγεί γιατί δύο χρόνια πριν, μέσα στην ένταση της καπιταλιστικής κρίσης και της αστικής επιθετικότητας, επιλέξαμε το έργο του ως θέμα για το τρίτο Επιστημονικό Συνέδριό μας.

Γιατί ποιος άλλος μεγάλος δημιουργός θα μπορούσε αποτελεσματικότερα να πείσει πως αυτή η άθλια κοινωνική πραγματικότητα δεν είναι μοιραία, ούτε αναπόφευκτη, αν όχι ο Μπρεχτ, που αφιέρωσε τις καλύτερες σκέψεις του για να δείξει στους «κάτω» τον τρόπο να την αλλάξουν;

Ο Μπρεχτ ποτέ του δε φοβήθηκε να βάλει στην Τέχνη την πολιτική. Αντίθετα πίστευε πως «για την Τέχνη το να είναι κανείς ακομμάτιστος, σημαίνει μονάχα ότι ανήκει στην παράταξη που κρατά τα ηνία της εξουσίας». Ούτε λεπτό δεν άφησε τον εαυτό του να ξεχαστεί σε ρεμβασμούς και ενδοσκοπήσεις. Απ’ όλα τα έργα των ανθρώπων πιο πολύ αγαπούσε τα μεταχειρισμένα, τα φθαρμένα, όπως γράφει, από τη χρήση των πολλών, τα πρακτικά χρήσιμα στην πάλη του πλήθους που υποφέρει. Ακόμη και το συνήθως κοφτό, λιτό, πολεμικό ύφος του αποτελεί κοινωνική στάση: Τη στάση της ταξικής πάλης, που δεν επιδέχεται διακοσμήσεις και γαρνιρίσματα.

Με λίγα λόγια, η αξία του Μπρεχτ δε βρίσκεται μόνο στην επιστημονική – κοινωνική πρόσληψη του κόσμου, στη σωστή εφαρμογή του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, αλλά και σε μια βαθύτερη συνείδηση της έννοιας της πολιτικής καθοδήγησης.

Ο Μπρεχτ, όπως οι περισσότεροι δημιουργοί των χρόνων της εισόδου του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, συνέλαβε έγκαιρα την ανατολή μιας νέας εποχής. Αν και ακόμη δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει το κύριο χαρακτηριστικό της, από την αρχή την αντιλαμβανόταν ως εποχή μεγάλων αντιφάσεων: Μιας ραγδαίας επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης από τη μια, υλικής και ηθικής εξαθλίωσης, ατομισμού και αλληλοεξόντωσης από την άλλη, πρόσληψη που τον έστρεφε - σύμφωνα με τον ίδιο - σε μια «μηδενιστική κριτική της αστικής κοινωνίας».

Διανοητική ήταν η σταδιακή από το 1926 προσέγγισή του στην κομμουνιστική ιδεολογία. Μέσα από την κοπιαστική μελέτη των κλασικών του μαρξισμού, κατάφερε να λύσει το «μυστήριο» των ανθρώπινων σχέσεων και συμπεριφορών, που από το ξεκίνημά του τον απασχολούσε: Τον καθοριστικό προσδιορισμό τους από τις σχέσεις ιδιοκτησίας και την πάλη των τάξεων. Αυτή η αποκάλυψη στάθηκε αποφασιστική για να τακτοποιήσει και τις σκόρπιες εμπειρίες και εντυπώσεις του από τα συνταρακτικά γεγονότα του καιρού του, όπως η Οχτωβριανή Επανάσταση και το επαναστατικό εργατικό κίνημα στη Γερμανία.

23 Απριλίου, 2013

Κοινωνική λαϊκή συμμαχία και όχι ΚΕΠ!!!

Η χούντα ενίσχυσε το κεφάλαιο


Ανήμερα της μαύρης επετείου κήρυξης της χούντας η «Ελευθεροτυπία» επέλεξε να προβάλει πρωτοσέλιδα δημοσκόπηση, όπου το 30% των ερωτηθέντων φέρεται να θεωρεί πως «στη δικτατορία ήταν καλύτερα τα πράγματα από ό,τι σήμερα». Στοιχείο που, ανεξάρτητα από το πόσο αξιόπιστο μπορεί να είναι, διαμορφώνει αντικειμενικά συνείδηση τέτοια που να «καλλωπίζει» το προφίλ της χούντας. Σε επιμέρους ζητήματα το 59% εμφανίζεται να απαντά πως η κατάσταση ήταν καλύτερη σε θέματα ασφαλείας, 46% θεωρεί ότι είχε καλύτερη διαβίωση και 24% πιστεύει πως η χώρα είχε καλύτερη διεθνή εικόνα. Μπρος σε αυτή τη σύγχυση, αξίζει να θυμίσουμε ποιοι ωφελήθηκαν (πέρα από βασανιστήρια, δολοφονίες, φυλακίσεις και εξορίες για τσάκισμα του λαού).

Είναι αποκαλυπτικά όσα είπε ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος διαβεβαιώνοντας τους εφοπλιστές (19/3/1968): «Θα σας παράσχω το παν (...) Ελθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώσει». Σε αυτό το πλαίσιο τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα, τα κέρδη τους εκτινάχθηκαν, η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης εντάθηκε, το εργατικό κίνημα βίωσε άγρια καταστολή. Γιατί η χούντα δεν ήταν έργο ορισμένων «ακραίων», αλλά ανάγκη του συστήματος να προστατέψει τα συμφέροντα των πλουτοκρατών. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ακριβώς στο ίδιο πλαίσιο σήμερα η υμνωδός της χούντας Χρυσή Αυγή καλεί το κράτος να στηρίξει εφοπλιστές, φαρμακοβιομήχανους, μεγαλοξενοδόχους με νέες φοροαπαλλαγές, εγγυήσεις, επιδοτήσεις. Την ίδια περίοδο ενισχύθηκαν από το κράτος οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην ενέργεια, ιδιαίτερα στον τομέα του πετρελαίου, όχι μόνο ο Αμερικανός Τομ Πάπας αλλά και εγχώριοι, όπως επίσης και οι κατασκευαστικοί όμιλοι.

Επί χούντας υπήρξε όργιο διαφθοράς και «ημετεροκρατίας». Ενδεικτικά: Ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε, των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε κατά 75%. Ο Παπαδόπουλος ζούσε σε βίλα του Ωνάση στο Λαγονήσι αντί «συμβολικού ενοικίου». Μάζεψαν περίπου 453 εκατ. δραχμές για να φτιάξουν ένα ναό στην Αθήνα (η ναζιστική Χρυσή Αυγή το θυμήθηκε και ζήτησε πρόσφατα στη Βουλή την ανέγερσή του). Μετά τη χούντα στο ταμείο βρέθηκαν μόλις 47 εκατομμύρια, πάνω από 400 εκατομμύρια εξαφανίστηκαν για «μελέτες», «απαλλοτριώσεις» κ.τ.λ. Μέχρι και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, προπαγανδιστής της δικτατορίας, αναγκάστηκε να γράψει «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νεο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κ.ο.κ.)».

Αυτή ήταν η χούντα και αυτοί όσοι ωφελήθηκαν από αυτήν, τα μονοπώλια, σε βάρος φυσικά του λαού που στέναξε σκληρά. Του λαού που στενάζει και σήμερα ως συνέπεια της πολιτικής που συνεχίστηκε να εφαρμόζεται, με άλλους εκφραστές, ίσως πιο «ανθρωπιστές» και «δημοκράτες», αλλά εφαρμόζουν την ίδια υπέρ των μονοπωλίων πολιτική. Οι όποιες προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού από την αιτία της κακοδαιμονίας του, είτε για να θρέψουν το φίδι, είτε για να συντηρήσουν την κυρίαρχη πολιτική αναβαπτίζοντας ως διαχειριστές της στη συστημική κολυμβήθρα του Σιλωάμ τα αστικά κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», θα πέσουν στο κενό. Ο οργανωμένος λαός και μνήμη έχει και δύναμη και θέληση και σχέδιο και στόχο να τους προσπεράσει όλους τους, ανοίγοντας δρόμο για τη δική του εξουσία, με το λαό μοναδικό αφέντη στον τόπο του και ιδιοκτήτη όλου του πλούτου που με το μόχθο του παράγει.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ» του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» 23 Απρίλη 2013

Η φασιστική, χρυσαυγίτικη βλακεία τώρα στην αρχή της πρέπει να εξολοθρευτεί


22 Απριλίου, 2013

Παλμός, ενθουσιασμός, επαναστατική αισιοδοξία! ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ

Πρωτομαγιά 2013 -ΣΥ.ΡΙΖ.Α/ΕΚΜ : Ήρθε η ώρα του φωτομοντάζ!


Κείμενο-αλληγορία από Red Star (αντλημένο από το kke4ever)

Η συγκυβέρνηση πανικόβλητη παρακολουθεί τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του Ελληνικού λαού σε όλη την χώρα. Έτοιμος να παραιτηθεί είναι  ο Αντώνης Σαμαράς και να οδηγήσει την χώρα άμεσα σε εκλογές.Κρύος ιδρώτας έλουσε τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ενώ ο Φώτης Κουβέλης μονολογούσε κάτι για κόκκινες γραμμές και έριχνε το ανάθεμα στους πρώην συντρόφους του στο ΣΥΝ ...

Με πρόχειρους και συντηρητικούς υπολογισμούς 600 με 700  χιλιάδες λαού άκουσαν το κάλεσμα των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ.

Στην μεγάλη πλειοψηφία τους αριστεροί διαδηλωτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α/ΕΚΜ συνωστίζονται στην πλατεία συντάγματος μπροστά από την βουλή. 

Ακολουθούν 3 με 4 χιλιάδες φίλοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που είχαν συγκέντρωση έξω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο επί της Πατησίων ενώ 15 με 20 χιλιάδες κόσμου με τις σημαίες του ΠΑΜΕ προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να προσεγγίσουν την βουλή λόγω της τεράστιας προσέλευσης του κόσμου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Όπως πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι, αφού είναι γνωστή η περιχαράκωση του ΚΚΕ σε αντίθεση με το μεγάλο κόμμα της αριστεράς του 30 %+  που προσελκύει εκατοντάδες χιλιάδες λαού.

Παντού αντηχούν τα αγωνιστικά συνθήματα Συριζαίων, «Ήρθε η ώρα της αριστεράς» και «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Οι πληροφορίες από Βόρεια Ελλάδα εξίσου καλές.

Ξεκίνησε επίσης πριν από λίγο η πορεία των διαδηλωτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α/ΕΚΜ από την Πλατεία Αριστοτέλους με κατεύθυνση το Εργατικό Κέντρο. Η αστυνομία μιλά για 70.000 κόσμο ,αλλά σίγουρα είναι πάω από 100 με 120 χιλιάδες.

Η πορεία του ΠΑΜΕ βρίσκεται στην Τσιμισκή και έχει περίπου 5 με 6 χιλιάδες κόσμο συνηθισμένος αριθμός για μια συνδικαλιστική οργάνωση ενός μικρού σεχταριστικού κόμματος όπως το ΚΚΕ.

Πίσω στην Αθήνα συγκινητικές στιγμές ζει ο δημοκρατικός λαός.

Αγκαλιασμένοι ο Αλέξης Τσίπρας με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη! Θα σκίσουμε το μνημόνιο φωνάζει ο Λαφαζάνης και κόσμος ζητωκραυγάζει. Παναγιώτη θα το "ακυρώσουμε" είπαμε ,τον σκουντάει ο Τσίπρας. 

Κάπου εκεί ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλος γίνεται δεχτός με ενθουσιώδη χειροκροτήματα από τους χιλιάδες εργαζόμενους της ΠΑΣΚΕ. Θα διορθώσουμε το μνημόνιο σύντροφοι , θα το κάνουμε δίκαιο και κοινωνικό! Ζήτω, ζήτω μια φωνή όλη η πράσινη εργατιά.

Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων πιο πέρα διακριτικά με εκατό περίπου στελέχη του κόμματος που κρατούν Ελληνικές σημαίες χαμογελά εμφανώς προβληματισμένος και σκέφτεται αν τα 4 υπουργεία που ζήτησε είναι πολλά.Τόσο κόσμο μάζεψε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α λες να πάρει καμιά αυτοδυναμία και να μείνουμε απέξω ;

Η ώρα έχει φτάσει 7:00 .

Για μισό  λεπτό ,αυτός ο ενοχλητικός θόρυβος στα αυτιά του Γιάννη Δραγασάκη τι είναι; Ντουντούκες της απέραντης λαοθάλασσας; Σάμπως είναι οι κομμουνιστές της Κ.Ο.Ε. που σφυρίζουν κρατώντας τις κόκκινες σημαίες με τα μισά σφυροδρέπανα ;

7:01 το ξυπνητήρι χτυπά και αναστατώνει και πάλι τον βουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α/ΕΚΜ και παραλίγο ΓΓ του ΚΚΕ πριν 2 δεκαετίες. Ξημέρωσε ακόμα μια Πρωτομαγιά. 

Ξύπνα Γιάννη, όνειρο ήταν…

«Άντε να δούμε πως θα κάνουμε κανένα photoshop της προκοπής. Όπως αυτό με την Ακρόπολη ντε. Τι θα δείχνουμε στους αριστερούς συντρόφους στην Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία ;» Άραγε αν στις σημαίες του ΠΑΜΕ αφαιρούσαμε τα γράμματα ; Έχει αρκετή η δουλειά η ΑΥΓΗ σκέφτηκε...

Πρωτομαγιά 2013 -ΣΥ.ΡΙΖ.Α/ΕΚΜ : ΉΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΜΟΝΤΑΖ !


To video του ΠΑΜΕ για την εργατική πρωτομαγιά 2013

Αφίσες του ΠΑΜΕ για την πρωτομαγιά 2013



Να και κάτι καλό! Ολόκληρη η ροκ παράσταση "γενιές σημαδεμένες"..

H εκπληκτική ροκ-πολιτική παράσταση, αφιέρωμα στον Μπρεχτ που παρουσιάστηκε στον Περισσό!

Τα λαμόγια της Χούντας


Από το πρωί, έχουν ξαμοληθεί οι φασίστες στα διάφορα site και γράφουν σχόλια για το πόσο καλή ήταν η «εθνοσωτήριος».

Παραθέτω μερικά σχόλια, μετά από τυχαία δειγματοληψία στο protothema.gr





Όπως εύκολα μπορεί να δεις κανείς, η ατάκα «ο Παπαδόπουλος δεν έκλεψε» πάει σύννεφο.

Η αλήθεια; Η λαμογιά, οι μίζες, οι ρεμούλες, τα ρουσφέτια έδιναν και έπαιρναν.

Ένα παράδειγμα, για τον ίδιο τον Παπαδόπουλο: Ο δικτάτορας ξεκίνησε το 1967 με μισθό 7.900 δραχμές και έφτασε στο τέλος της δικτατορίας να δηλώνει εισοδήματα πάνω από 4.000.000 δραχμές!!  Είχε αποκτήσει επίσης τρία πολυτελή διαμερίσματα και μια βίλα που του χάρισε ο Ωνάσης. Το δημόσιο επίσης πλήρωνε κάθε μήνα 300.000 δραχμές για το φωτισμό της βίλας του και άλλες 300.000 δραχμές τη μέρα (!!!!) για την ασφάλεια του αρχί-Χουντικού!!

Αναδημοσιεύω, επίσης, δυο παλαιότερες αναρτήσεις για τους «αδιάφθορους» της Χούντας.

Οι «αδιάφθοροι» της Χούντας

Είναι γνωστή η αγάπη που τρέφουν οι Χρυσαυγίτες για τα έργα της Χούντας. Όπου σταθούν και όπου βρεθούν δεν χάνουν την ευκαιρία να πουν πως η Χούντα ήταν «αδιάφθορη», πως ο Παπαδόπουλος πέθανε στη ψάθα, και πως στην 7ετία πατάχθηκε η λαμογιά και η διαφθορά.
Διάφορα βασικά στοιχεία τόσο για τη Χούντα όσο και για τη Δικτατορία του Μεταξά, μπορεί να βρει κανείς σε παλαιότερες αναρτήσεις.

Σ’ αυτή την ανάρτηση, δίνω ορισμένα στοιχεία για τα σκάνδαλα της Χούντας στον Δήμο της Αθήνας που έφτασαν κοντά στο 1 δισεκατομμύριο δραχμές!

Συγκεκριμένα, στη δίκη του διορισμένου απ’ τη Χούντα Δημάρχου Αθήνας Δ. Ρίτσου, που έγινε το Νοέμβρη του ’78. Οι μάρτυρες κατέθεσαν τα παρακάτω:

- Ο Δήμος προμηθεύτηκε 30 χαλασμένα απορριμματοφόρα, ενώ προηγουμένως είχε προμηθευτεί άλλα 15 χαλασμένα. Προκειμένου, να κυκλοφορούν, χρειάζονταν συνεχείς επισκευές που στην ουσία ανέβασαν το κόστος αγοράς τους 5 φορές!
- Ανατέθηκε παράνομα στο γαμπρό του Παττακού Α. Μεϊντάση η κατασκευή κτηρίων του Δημοτικού Νοσοκομείο για 2.900.000 δρχ. όταν υπήρχε προσφορά μικρότερη του ενός εκατομμυρίου!
- Παρόμοια ρεμούλα, έγινε και με τη μελέτη του δημοτικού κτηρίου στην οδό Λιοσίων, που παρότι μπορούσε να γίνει από τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου, την ανέλαβε ο γαμπρός του Παττακού!

Συμπέρασμα: Κανένας να μη καταπίνει αμάσητες τις ψευτιές της Χρυσής Αυγής!

Οι «αδιάφθοροι» της Χούντας #2
Δεν ξέρω πόσες συνέχειες θα έχουν αυτές οι αναρτήσεις, μπορεί να ξεπεράσουμε και τα επεισόδια της… Λάμψης, καθώς οι λαμογιές τη Χούντας και των πρωτοπαλίκαρων της είναι τόσες πολλές, που μπορείς να γράφεις για καιρό.

Η Χρυσή Αυγή, θυμίζω, υποστηρίζει πως η Χούντα πολέμησε την διαφθορά, τότε δεν τολμούσε να κλέψει κανείς και ότι οι Χουντικοί πέθαναν στη ψάθα. Πρόκειται για καραμπινάτα ΨΕΜΑΤΑ.
Η λαμογιά και η ρεμούλα γεννιέται από τον καπιταλισμό και υπάρχει όσο υπάρχει και αυτός. Έτσι, η Χούντα που στήριξε την πλουτοκρατία, της όποιας μαντρόσκυλο είναι η Χρυσή Αυγή, πρωταγωνίστησε και αυτή στη ρεμούλα.

Η προηγούμενη ανάρτηση αφορούσε το χουντικό Δήμαρχο της Αθήνας. Σήμερα, δίνω ορισμένα στοιχεία για το χουντικό Δήμαρχο Περάματος.

Ακούστε, τι έκανε αυτός ο κύριος, συνταγματάρχης μάλιστα.

1. Προσέλαβε διάφορους παρατρεχάμενους (ρουσφέτια) στον Δήμο, αυξάνοντας τις δαπάνες για την καθαριότητα κατά 300%
2. Με δημοτικό χρήμα (617.000 δραχμές) έφτιαξε τον δρόμο, μπροστά απ’ το σπίτι του γαμπρού του! Η ευθύνη για την επισκευή του δρόμου, ανήκε σε άλλη υπηρεσία, το «έργο» έγινε για τη χάρη του γαμπρού!
3. Ξόδεψε άλλες 878.000 δραχμές, από τα λεφτά των Δημοτών για να φτιάξει ένα πλατύσκαλο από το σπίτι του ως τις γραμμές του τραίνου!
4. Ήταν τόσο «σεμνός», που έφτιαξε νέες πινακίδες στους δρόμους με το όνομα του! Οι δημότες πλήρωσαν για αυτό μόνο 184.000 δραχμές!
5. Οι ρεμούλες δεν έχουν τελειωμό. 400.000 δραχμές ακόμα πλήρωσε ο λαός, για μια μελέτη για το Δημοτικό Μέγαρο που δεν έγινε!

ΠΗΓΗ: Red Attack

21 Απριλίου, 2013

Κερδίζει επάξια το χειροκρότημα των εργοδοτών ο ΣΥΡΙΖΑ


Πέντε προτάσεις - μοχλούς για το ξελάσπωμα των μεγαλοεπιχειρηματιών απ' την κρίση και το πέρασμά τους σε φάση ανάκαμψης, παρουσίασε στην ετήσια Οικονομική Διάσκεψη της Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών, ο Αλ. Τσίπρας, πετυχαίνοντας «να κερδίσει, επί της αρχής τουλάχιστον, τους παριστάμενους επιχειρηματίες, αν κρίνει κανείς απ' το χειροκρότημα αλλά και τα σχόλια που πυροδότησε», σύμφωνα με την καταγραφή της «Αυγής». Συγκεκριμένα δεσμεύτηκε για:

1. «Αντικατάσταση, με νομοθετική πρωτοβουλία στη Βουλή, του καταστροφικού μνημονίου με ένα Εθνικό Σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση του τόπου. Και ταυτόχρονα έναρξη της αληθινής σκληρής και δύσκολης διαπραγμάτευσης για τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας».

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ παίζει με τις λέξεις για να αποπροσανατολίσει το λαό και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που προκάλεσε η τοποθέτησή του μία μέρα πριν στο Συνέδριο του «Economist» για «αναστολή του μνημονίου». Ούτως ή άλλως, η προεκλογική δέσμευση για ακύρωση του μνημονίου με ένα νόμο στη Βουλή, έχει αναιρεθεί εδώ και καιρό. Πολύ περισσότερο που ο Γ. Δραγασάκης ξεκαθάρισε έγκαιρα ότι «δε μιλάμε για μονομερείς ενέργειες (...) αλλά για επαναδιαπραγμάτευση». Τα λεκτικά παίγνια δεν μπορούν να συγκαλύψουν ότι όπως κι αν βαφτίσουν το μνημόνιο, η όποια συμφωνία με την τρόικα και την ΕΕ θα είναι από άποψη ουσίας βαθιά αντιλαϊκή, αφού συμπυκνώνει την ευρωενωσιακή στρατηγική στο όνομα της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ πίνει νερό.

Η δανειακή σύμβαση, την οποία δεν αμφισβητεί ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: «Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο Μνημόνιο και την κατανομή των εσόδων αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης σύμφωνα με τους όρους της παρούσας Σύμβασης, του Μνημονίου και της Σύμβασης Συγχρηματοδότησης» (σελίδα 59, παράγραφος 8 της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου). Αρα, δανειακή και μνημόνιο είναι ένα και το αυτό. Η όποια διαπραγμάτευση, που μπορεί να γίνει για ένα νέο κούρεμα του χρέους, δε θα μεταβάλει τους όρους του μνημονίου, παρά μόνο προς το χειρότερο, αφού θα συνοδευτεί από πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα.

Εξάλλου, ο Αλ. Τσίπρας αποσαφήνισε ότι αν επιμένουν στη διαπραγμάτευση των δανειακών υποχρεώσεων και στη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, είναι γιατί «η Ελλάδα έχει ανάγκη από έναν νέο σχέδιο δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να επανακάμψει»! Χρειάζεται δηλαδή παροχή ρευστού από την ΕΕ -ενδεχόμενα και άλλους- προκειμένου να προχωρήσει σε «δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης, να αναλάβει το δημόσιο το μεγάλο βάρος της ανάταξης της οικονομίας», για να «ενθαρρύνουμε τις ιδιωτικές επενδύσεις, να διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία». Αρα καπιταλιστική ανάπτυξη που λόγω ανταγωνιστικότητας, δεν πρόκειται να δώσει τίποτα στους εργαζόμενους.

2. «Δημοσιονομική σταθεροποίηση με κοινωνικά δίκαιο και βιώσιμο τρόπο».

Ακόμα και ένας πρωτοετής στα οικονομικά γνωρίζει ότι ο στόχος αυτός δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο με σφαγιασμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, μισθών και συντάξεων και ταυτόχρονα με αφαίμαξη της μεγάλης φοροδοτικής δεξαμενής, που δεν είναι άλλη από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσω της φορολογίας που εμφανίζει σαν το μέσο για την επίτευξη του στόχου αυτού, προϊδεάζει για νέες επιδρομές στο ήδη ισχνό λαϊκό εισόδημα.

Αλλωστε, οι καπιταλιστές έχουν χίλιους τρόπους να περιφρουρούν τον κλεμμένο απ' το λαό πλούτο και να αποφεύγουν τη φορολόγησή του. Επιπλέον, η επιβολή φορολογίας στους καπιταλιστές, δε συνάδει με το διακηρυγμένο στόχο του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά της ανάκαμψης, δηλαδή της κερδοφορίας τους. Δε συμβαδίζει όμως και με τη δέσμευση του Αλ. Τσίπρα, ότι: «Είναι αυτονόητο ότι θα υποστηρίξουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στη ναυτιλία, τον τουρισμό και τις εξαγωγές αγροτικών και μεταποιητικών προϊόντων». Τάζει στήριξη, άρα φοροαπαλλαγές και προνόμια σε συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου, προκειμένου να κάνουν επενδύσεις και να τροφοδοτήσουν ανάκαμψη.

3. «Διαμόρφωση ενός σταθερού εργασιακού και φορολογικού περιβάλλοντος (...) Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να αμείβεται με δίκαιο τρόπο (...) Στην κατεύθυνση αυτή θα επαναφέρουμε τον κατώτατο μισθό στο επίπεδο της 31ης Δεκεμβρίου 2011. Δηλαδή στα 751 ευρώ μεικτά. Θα επαναφέρουμε επίσης το ευρωπαϊκό κεκτημένο για τις συλλογικές συμβάσεις και την επεκτασιμότητά τους, όπως και το θεσμό της μετενέργειας».

Η δίκαιη ανταμοιβή των παραγωγών του πλούτου, είναι κατά τον ΣΥΡΙΖΑ τα 751 ευρώ μεικτά! Κι αυτά όμως τα ψίχουλα, που δημαγωγικά υπόσχεται στους εργαζόμενους, εντάσσονται στην προσπάθεια χειραγώγησής τους αφού, όπως είπε, πρέπει να γίνουν «αρωγοί και συμμέτοχοι, από κοινού με τους παραγωγικούς επιχειρηματίες στην εθνική προσπάθεια». Μάλιστα, δεσμεύτηκε απέναντί τους ότι θα ισοφαρίσουν την αύξηση στον κατώτατο μισθό, απ' τη μείωση του ενεργειακού κόστους που θα τους διασφαλίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά ούτε αυτή την υπόσχεση μπορεί να τηρήσει στο πλαίσιο της ΕΕ και της αστικής εξουσίας, που δεν είναι διατεθειμένη να αποχωριστεί ούτε δεκάρα απ' τα κέρδη της για αυξήσεις στους μισθούς. Ο Γ. Σταθάκης έχει ξεκαθαρίσει, ως αρμόδιος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ότι επαναφορά των μισθών προϋποθέτει επαναφορά σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, εξέλιξη που τα ίδια τα αστικά επιτελεία τοποθετούν στο πολύ μακρινό μέλλον. Οσο για τις ΣΣΕ, το μόνο κεκτημένο στην ΕΕ είναι να καταργηθούν κι εκεί όπου υπάρχουν, πράγμα που ήδη υλοποιείται.

4. «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την καταπολέμηση της ανεργίας. Ο εκτροχιασμός της (...) αποτελεί πρόβλημα υπαρξιακό. Εμείς θα διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων (...) όχι την πειρατική πρωτοβουλία που έρχεται να λεηλατήσει τους λιγοστούς πόρους μιας ασθενούς οικονομίας. Αλλά την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, με σεβασμό στους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς νόμους (...) Η ολοένα αυξανόμενη ανεργία και η διευρυνόμενη φτώχεια, συνιστούν επενδυτικό κίνδυνο και όχι επενδυτικό κίνητρο».

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευθαρσώς δηλώνει ότι θα πριμοδοτήσει το μεγάλο κεφάλαιο, προκειμένου να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης, θα του εξασφαλίσει δηλαδή τσάμπα εργατική δύναμη. Κρύβει φυσικά ότι η ανεργία στον καπιταλισμό δεν αντιμετωπίζεται, υπήρχε κι όταν η ανάπτυξή του κάλπαζε. Η καταστροφή εργατικής δύναμης που συντελείται στη διάρκεια της κρίσης, είναι αδύνατον να αποκατασταθεί στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι ανακύκλωση των ανέργων και ημίμετρα που θα κρατάνε την οργή τους σε επίπεδα ασφάλειας για το σύστημα.

Οσο για το διαχωρισμό των κεφαλαιοκρατών σε καλούς και κακούς, δε βοηθά μόνο το σύστημα, το οποίο εξωραΐζει και συγκαλύπτει ότι σε κάθε περίπτωση βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην κλοπή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Βοηθά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλύπτει το ρόλο του ως δύναμης διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οσο για τις «ιδιωτικές επενδύσεις» που θα σέβονται τους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς νόμους, οφείλει να υποδείξει στο ακροατήριο τουλάχιστον μια καπιταλιστική χώρα ή έστω μια περίπτωση όπου το κεφάλαιο υπολόγισε τους εργαζόμενους και το περιβάλλον στη δίψα του να βγάλει κέρδη.

5. «Αποκατάσταση και διεύρυνση των θεσμών κοινωνικής προστασίας. Το κράτος πρόνοιας είναι συστατικό στοιχείο της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, δεν είναι εμπόδιο».

Η ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, για την οποία τόσο κόπτεται, αυτομάτως αναιρεί κάθε δημαγωγία περί κοινωνικής προστασίας. Ταυτίζεται ο στόχος αυτός με περιστολή κάθε δικαιώματος του λαού, της πρόσβασής του σε στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας κ.λπ. Εξάλλου, δε λέει ο ΣΥΡΙΖΑ πού ακριβώς θα βρει τα λεφτά για να ασκήσει κοινωνική πολιτική, πόσο μάλλον όταν διαβεβαιώνει τους αστούς ότι κάθε δεκάρα που θα εξοικονομεί θα κατευθύνεται στην ενίσχυση των επενδύσεών τους.

Η συντριβή των κοινωνικών συστημάτων Υγείας και ασφάλισης είναι στρατηγική επιλογή της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μ. Βρετανία, η οποία αποφασίζει νέες περικοπές στο ιατροφαρμακευτικό της σύστημα, για το οποίο κόμπαζε δημαγωγικά. Αλλά και στις ΗΠΑ της «άλλης διαχείρισης» που ορέγεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τα ασφαλιστικά Ταμεία είναι ένα βήμα πριν την κατάρρευση, εξαιτίας της υπερχρέωσης. Τόσο που η κυβέρνηση ετοιμάζει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Ο,τι δηλαδή κάνουν και οι κυβερνήσεις στα κράτη μέλη της ΕΕ-Ευρωζώνης, με ή χωρίς μνημόνιο...

Σκατά με φράουλες


"Την κρίση στους θεσμούς και τις αρχές της Δημοκρατίας αναδεικνύουν τα συγκλονιστικά αποτελέσματα του μηνιαίου βαρόμετρου της δημοσκόπησης Metron Analysis που δημοσιεύει η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία».

Η κρίση, τα μνημόνια και η οικονομική εξαθλίωση έχουν ασκήσει τόση ασφυκτικη πίεση στην ελληνική κοινωνία που έχει φτάσει στο σημείο περίπου ένας στους τρείς Έλληνες να πιστεύουν ότι ζούσε καλύτερα την περίοδο της Χούντας.

Στη διατύπωση «στη δικτατορία ήταν καλύτερα τα πράγματα απ' ότι σήμερα», το 30% των ερωτηθέντων συμφώνησε, το 63% διαφώνησε και το 7% απάντησε «δεν γνωρίζω-δεν απαντώ»."
Πηγή: Φήμες

Μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις του βαρόμετρου της Metron Analysis και μιμούμενοι την πρωτοποριακή μέθοδο διερεύνησης της αλήθειας για τις επιθυμίες του λαού (ο οποίος έχει την τεράστια ελευθερία να διαλέξει ανάμεσα στο ξύλο μετά εξαθλίωσης και στην εξαθλίωση μετά ξύλου), απευθύνουμε στο αναγνωστικό μας κοινό τα κάτωθι ερωτήματα:

1. Πολλοί λένε ότι τα σκατά με φράουλες είναι νοστιμότερα από τα σκατά με κυδώνι. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;

2. Πολλοί λένε ότι ο καρκίνος στο έντερο είναι καλύτερος από τον καρκίνο στο συκώτι. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;

3. Πολλοί λένε ότι είναι καλύτερο να πας από νάρκη από ό,τι είναι να πας από όλμο. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;

Τιμώντας την εξέχουσα θέση του στην πρωτοπορία της ακάματης έρευνας για την αστική ενορχήστρωση της μαζικής αποχαύνωσης, το Lenin Reloaded θα δημοσιεύσει τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας-φωτιά σε κορυφαία κυριακάτικη φυλλάδα. 

ΠΗΓΗ: Lenin Reloaded 

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπάει αλύπητα το σύστημα! Ο ΣΥΡΙΖΑ είσαι εσύ, φιλόδοξε καπιταλιστή!


Η Αυγή ανάμεσα στις Σκουριές, τη Μανωλάδα και τον πόνο των βιοπαλαιστών βρίσκει λίγο χώρο να βάλει κάτι και για τους συμμάχους στη μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς.

Μην κακοκαρδίσουμε τα μονοπώλια και χάσουμε τη στήριξη.

Η εφημερίδα της αριστεράς μας ενημερώνει (ας μιλήσουν τα άρθρα αυτούσια)



Το δημοσίευμα της Αυγής (σελίδα 11)

Η απριλιανή δικτατορία: Αιτίες και συμπεράσματα



Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ήταν η λύση στην οποία κατέφυγε η αστική τάξη της χώρας μας με τη στήριξη των ΗΠΑ, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι παράγοντες που όξυναν τις ενδοαστικές αντιθέσεις, προκαλώντας αστάθεια και κρίση στην αστική διακυβέρνηση τη δεκαετία του 1960 και ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό της.
Το αστικό πολιτικό σύστημα την περίοδο αυτή βρέθηκε μπροστά στην ανάγκη εκσυγχρονισμού του, ανάγκη που προέκυπτε από την ανάπτυξη και σταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού και τη συμφωνία σύνδεσής του με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), τον Ιούλιο 1961.
Για την προσαρμογή του αστικού πολιτικού συστήματος στις νέες συνθήκες, αρκετά χρόνια πια μετά από το τέλος του εμφυλίου 1946 - 1949, ήταν αναγκαίος ο περιορισμός του ελέγχου που ασκούσε το παλάτι στα κέντρα της αστικής εξουσίας (στρατός, κυβέρνηση), πράγμα αρκετά δύσκολο. Ο ρόλος του παλατιού στην αντιμετώπιση του ΔΣΕ και του ΚΚΕ, ο ρόλος του ως «σύμβολο κατά του κομμουνισμού», είχε προσδώσει στο παλάτι ισχύ, καθιστώντας το βασικό στοιχείο της αστικής εξουσίας. Αποκτούσε ακόμη προτεραιότητα η διαμόρφωση μιας δεύτερης ισχυρής αστικής πολιτικής δύναμης ικανής, στο πλαίσιο της δικομματικής εναλλαγής, να απορροφά τη φθορά του κυβερνητικού κόμματος, της ΕΡΕ, που είχε συσπειρώσει το σύνολο των λεγόμενων δεξιών κομμάτων. Αυτή η δύναμη ήταν η Ενωση Κέντρου που συγκροτήθηκε το Σεπτέμβρη του 1961.
Ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις εκφράστηκαν τότε ανοιχτά αντιθέσεις τόσο στο εσωτερικό τους όσο και μεγάλων τμημάτων τους με το παλάτι. Οι αστοί πολιτικοί ηγέτες (της ΕΡΕ ο Κ. Καραμανλής και της «Ενωσης Κέντρου» ο Γ. Παπανδρέου), επιχείρησαν ορισμένους εκσυγχρονισμούς που τους έφεραν σε σύγκρουση με το παλάτι (σχέδιο αναθεώρησης του Συντάγματος από την ΕΡΕ, που αφαιρούσε αρμοδιότητες από τον βασιλιά, παραίτηση κυβέρνησης Καραμανλή (1963) μετά από τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, αργότερα η αποστασία βουλευτών της ΕΚ και η παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965. Αυτές οι αντιθέσεις μεγάλωναν την αγανάκτηση του λαού που ήταν δύσκολο να αγνοηθεί από τα αστικά κόμματα, ιδιαίτερα από την Ενωση Κέντρου, της οποίας η εκλογική βάση χαρακτηριζόταν από αντιβασιλικά αισθήματα.
Την πιο «πρωτοποριακή» και επομένως συμφέρουσα προοπτική για την αστική τάξη και για να προχωρήσει ο αστικός εκσυγχρονισμός φάνηκε να την εκφράζει το «κέντρο» και κυρίως η «αριστερή» του πλευρά με επικεφαλής τον Α. Παπανδρέου. Ωστόσο, το μεγάλο μέρος των αστικών κομμάτων δεν έκοβε τους δεσμούς του με τα ανάκτορα, συμβιβαζόταν και υποτασσόταν.
Ενας σημαντικός ακόμη παράγοντας που όξυνε περισσότερο την κρίση της αστικής διακυβέρνησης ήταν το Κυπριακό, με την αντίθεση του Κύπριου Προέδρου Μακαρίου στην πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, που πίεζαν για ΝΑΤΟική λύση του Κυπριακού στα πλαίσια της αντιπαράθεσής τους με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, παίρνοντας το μέρος της Τουρκίας.
Η κρίση της αστικής διακυβέρνησης δύσκολα μπορούσε να ξεπεραστεί με τις εκλογές που είχε προκηρύξει η κυβέρνηση Π. Κανελλόπουλου για τις 28/5/1967.
Κάτω από την επίδραση αυτών των παραγόντων, τμήματα του αστικού πολιτικού κόσμου προσανατολίζονταν στην αναγκαιότητα αναστολής σειράς άρθρων του Συντάγματος, που θα λειτουργούσε ως απάντηση στην κυβερνητική αστάθεια.
Από το Παρίσι, ο αυτοεξόριστος Κ. Καραμανλής αποδέχονταν τη δικτατορία. Στις 10/5/1966, έγραψε προς τον Κων. Τσάτσο: «... Ασπάζομαι ... ανεπιφύλακτα τις σκέψεις σου. Εισηγούμεθα λοιπόν παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μιαν προσωρινή δικτατορίαν - ίσως ενός έτους» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β΄ Τόμος 1949 -1968, σελ. 501).
Οι εξελίξεις, επομένως, που είχαν προηγηθεί και ιδιαίτερα των χρόνων 1965 - 1967 (στη διάρκεια των οποίων σχηματίστηκαν πέντε κυβερνήσεις), είχαν στρώσει το δρόμο ώστε το τμήμα της άρχουσας τάξης που είχε δύναμη στο πιο ισχυρό τμήμα του αστικού κράτους, το στρατό, να δώσει μέσω των συνταγματαρχών που εμφανίζονταν ως βασιλικοί τη δικτατορική αστική λύση, προλαβαίνοντας τους στρατηγούς του βασιλιά Κωνσταντίνου. Τα ανάκτορα υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν την ενέργεια των πραξικοπηματιών.
Η δικτατορία έγινε στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου», παρότι τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε για την αστική τάξη και τους συμμάχους της. Επιβεβαιώθηκε έτσι και πάλι ότι ο αντικομμουνισμός είναι ο προπομπός γενικότερων αντιλαϊκών εξελίξεων.
Η δικτατορία στηρίχθηκε απ' όλα τα τμήματα του κεφαλαίου, ενώ ήταν και η ίδια υπέρ της σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ. Ηταν χαρακτηριστική η δήλωση του πρωτεργάτη της χούντας Γ. Παπαδόπουλου: «Είναι φυσικόν η επιδίωξίς της να είναι η οικονομική ανάπτυξις της χώρας εντός του πλαισίου της Οικονομικής Κοινότητας εις την οποίαν ανήκομεν» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β΄ Τόμος 1949-1968, σελ. 506).
Είναι παραπλανητικός ο ισχυρισμός ότι η δικτατορία υπήρξε έργο ορισμένων «αφρόνων αξιωματικών» που κατέλυσαν τη Δημοκρατία και παραβίασαν τον όρκο τους.
Η άποψη αυτή στοχεύει τόσο στη συγκάλυψη της ταξικής ουσίας της δικτατορίας όσο και της αστικής ταξικής νομιμότητας που προϋπήρχε και εφάρμοσαν οι δικτάτορες. Η νομιμότητα της εποχής ήταν εκείνη που έθετε εκτός νόμου το ΚΚΕ και κατοχύρωνε όλο το αντικομμουνιστικό νομικό πλαίσιο των «έκτακτων μέτρων» του 1947 με νόμο που ψήφισαν το 1952 όλα τα αστικά κόμματα και τα διατηρούσε επ' αόριστον σε ισχύ. Το δε Σύνταγμα του 1952 νομιμοποιούσε την επιβολή δικτατορίας, δίνοντας το δικαίωμα αυτό στο βασιλιά μετά από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου. Δηλαδή, η συνταγματική εκτροπή της 21/4/1967 αφορούσε το φορέα αναστολής του κοινοβουλευτισμού και όχι αυτή καθαυτή την αναστολή.
Το πραξικόπημα επιβλήθηκε εύκολα, χωρίς να είναι και αναίμακτο. Η επιτυχία των πραξικοπηματιών οφείλεται βεβαίως στη βία που χρησιμοποίησαν, με συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες ενάντια στους κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγωνιστές, κυρίως όμως οφείλεται στο ότι η χούντα δεν βρήκε απέναντί της ένα λαό οργανωμένο και αποφασισμένο να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του.
Το ΚΚΕ και η ΕΔΑ ακολουθώντας την πολιτική της λεγόμενης «δημοκρατικής συνεργασίας και ομαλότητας» στέρησαν από το λαϊκό κίνημα τον ταξικό προσανατολισμό, την αναγκαία επαγρύπνηση και οργανωτική προετοιμασία για την αντιμετώπιση των επίδοξων δικτατόρων. Το ΚΚΕ δεν αντιμετώπισε με ουσιώδη πρακτικά μέτρα τον αντικομμουνισμό των κρατικών μηχανισμών και των αστικών κομμάτων. Δεν πήρε τα αναγκαία μέτρα για να επιβάλει τη νόμιμη αυτοτελή δράση του ΚΚΕ στην Ελλάδα, κόντρα στην επίσημη απαγόρευση. Αντίθετα, παρέμενε επιπλέον στη λαθεμένη εκτίμηση ότι ήταν σωστή η απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του 1958 για τη διάλυση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων. Ταυτόχρονα, η ΕΔΑ παρέμεινε προσηλωμένη σταθερά στην πολιτική «ουράς» απέναντι στην «Ενωση Κέντρου».
Η απουσία κομματικών οργανώσεων δυσκόλεψε πολύ την πάλη του ΚΚΕ, παρά τον ηρωικό αγώνα χιλιάδων κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Μόνο μετά το Φλεβάρη 1968 (12η Ολομέλεια της ΚΕ), οπότε προχώρησε η δημιουργία κομματικών οργανώσεων και ιδρύθηκε η ΚΝΕ, η δράση του Κόμματος μπήκε σε πιο στέρεα βάση.
Η στρατιωτική δικτατορία των χρόνων 1967 - 1974, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των δικτατόρων, είχε εξ αντικειμένου αποτέλεσμα να επέλθει ο εκσυγχρονισμός του αστικού πολιτικού συστήματος, το οποίο θωράκισε περισσότερο τη σταθερότητα της κυριαρχίας του κεφαλαίου στην αστική διακυβέρνηση, με τη εναλλαγή των νέων πολιτικών κομμάτων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Η κατάρρευση της δικτατορίας, κάτω από το βάρος της λαϊκής αντίθεσης, που κυρίως εκφράστηκε με τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, αλλά και κάτω από το βάρος του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην Κύπρο, την τουρκική εισβολή και κατοχή που ακολούθησε, υποχρέωσε το λεγόμενο μεταπολιτευτικό αστικό σύστημα να παίρνει αποστάσεις από τον πρωτόγονο αντικομμουνισμό της προηγούμενης περιόδου, που ήταν το σήμα κατατεθέν της χούντας. Στον αντίποδα αυτής της στάσης στάθηκαν, βέβαια, όλα τα εθνικιστικά φασιστικά μορφώματα που κινούνταν μέχρι πρόσφατα περιθωριακά στους κόλπους του αστικού πολιτικού συστήματος.
Σήμερα η σαβούρα της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) (όπως και οι άλλες εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες), διάδοχος της περιθωριακής ΕΠΕΝ της μεταχουντικής περιόδου, στην επιδίωξή της να εμφανιστεί ως αντισυστημική δύναμη, προβάλλει το θαυμασμό της στους αρχιπραξικοπηματίες Παπαδόπουλο, Παττακό, Ιωαννίδη κ.ά.
Η στάση αυτή της ΧΑ κάθε άλλο παρά αποδεικνύει τον αντισυστημκό της χαρακτήρα. Οι ιδεολογικοί πρόγονοί της, Χίτλερ, Μεταξάς, Ταγματασφαλίτες, Χίτες και Απριλιανοί δικτάτορες, ήταν αστικές δυνάμεις που κατέλαβαν την πολιτική εξουσία είτε μέσω του κοινοβουλίου είτε μέσω του νομικού εποικοδομήματος, χρησιμοποιώντας και το σκληρό πυρήνα του αστικού κράτους που υπηρετούσαν. Είναι γνωστή η διαδρομή του Γ. Παπαδόπουλου ως ανθυπολοχαγού των Ταγμάτων Ασφαλείας. Σήμερα, όταν μιλούν για περιορισμό της πολιτικής ασυδοσίας, στην ουσία εννοούν τη συρρίκνωση των πολιτικών και λαϊκών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν έπειτα από σκληρούς αγώνες. Η Χρυσή Αυγή είναι όπλο του καπιταλισμού.
Βέβαια, η απάντηση της εργατικής τάξης και του λαού, όπως έδειξε και η πείρα της προδικτατορικής περιόδου, δε φτάνει να εξαντλείται απλά στην υπεράσπιση αυτών των δικαιωμάτων. Μια τέτοια περιορισμένη απάντηση συγκαλύπτει ότι η σημερινή εξαθλίωση του λαού σχεδιάζεται και εκτελείται σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, συσκοτίζει τις αιτίες της κρίσης και εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις στα νέα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, τμήμα του οποίου είναι και η Χρυσή Αυγή.
Είναι επιτακτική ανάγκη η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να διαχωριστούν από τα μονοπώλια, τους ντόπιους υπηρέτες τους και τους διεθνείς συμμάχους τους, να χτίσουν την πλατιά κοινωνική λαϊκή συμμαχία, να συμπορευτούν με ένα ισχυρό ΚΚΕ για την εργατική λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Του
Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ*
*Ο Διονύσης Αρβανιτάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ